Ο Λιγούρης

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο Λιγούρης</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο Λιγούρης</b><p>Δημιουργός: Γιώργος_Κ, <i>Γιώργος Σ. Κόκκινος</i><p><i> Έχω σταματήσει να μιλάω σε ανθρώπους, και γράφω μόνο με φατσούλες! Σίγουρα θα πρέπει να μάθω να ζωγραφίζω... καληνύχτα</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Τελικά έχει ενδιαφέρον να την πέφτεις σε όλα τα κοριτσάκια που γνωρίζεις.<br />
Από τη μια έχεις την ψευδαίσθηση πως είσαι κάπου χρήσιμος <br />
και πως οι κολακείες σου, μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο <br />
από την άλλη ελπίζεις, πως ίσως κάποια να σου κάτσει τελικά, κι έτσι ζεις με ένα ψέμα, μ’ ένα όνειρο, μια ελπίδα πως ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να αποκατασταθείς.... <br />
όπως εμείς οι άνθρωποι, εννοούμε την αποκατάσταση.<br />
<br />
Όχι με την έννοια του να κάνεις οικογένεια, προς θεού, εφόσον για να φτάσεις σε τέτοιες σκέψεις, θα πρέπει πρώτα να έχεις ευχαριστηθεί το σεξ, τη διαστροφή σου <br />
το βίτσιο σου βρε αδερφέ, να έχεις γευτεί θεϊκά μωρά, να έχεις αλλάξει συντρόφους ερωμένες, να έχεις νιώσει άντρας, σύντροφος, αγαπημένος, εραστής, κάποιες φορές παραβαίνοντας τους κανόνες σου, κάποιες φορές να έχεις φτάσει στον υπέρτατο βαθμό της αναισθησίας σου, κοιτάζοντας ερωτικά ακόμα και τη ξαδέρφη σου<br />
όπως όταν εκείνη σου γέλαγε τις μέρες που καθόταν δίπλα σου και παίζατε <br />
και μιλούσατε για τα πάντα. <br />
<br />
Τις μέρες που τριβόσουν πάνω της κι εκείνη σ’ έδιωχνε με κλωτσιές στο παιχνίδι σας, ένα παιχνίδι που ίσως σήμερα το βλέπεις διαφορετικά. <br />
Ναι, έπρεπε να την πέσεις και στην ξαδέρφη σου, να βρίσεις χυδαία την καλύτερη φίλη σου, που μεγαλώνατε παρέα από παιδιά, να τσακωθείς με τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν, που σε βυζάξανε, που σε ανάθρεψαν, να βιάσεις τις ψυχές τους για να δεις την αντίδραση στο πρόσωπό τους, όταν θα σε εξοστράκιζαν μια μέρα.<br />
<br />
Έχει ενδιαφέρον να ζήσεις τα πάντα, στην πιο άγρια μορφή τους, κάθε μέρα <br />
κι εντονότερα, χειρότερα, χωρίς φραγμούς και διλήμματα, χωρίς μια σκέψη να σε παρασύρει, μονάχα με οδηγό το όνειρο που ήθελες να γίνει πράξη, στις πιο τρελές παιδικές σου ονειρώξεις. <br />
<br />
Και τελικά αποκόμισες την αναμονή του...<br />
σου ‘μεινε η ελπίδα για να πιστεύεις, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε άλλο Θεό <br />
σου ‘μεινε η σκέψη της διαστροφής σου και η πίκρα πως θα μπορούσες να είχες στα χέρια τον κόσμο ολάκερο, αλλά τον άφησες και σου ξέφυγε σαν περιστέρι...<br />
Έχει ενδιαφέρον και τώρα ακόμα, να βλέπεις τις αντιδράσεις των υποψηφίων θυμάτων σου, την ώρα που τους μιλάς με τα πιο γλυκά λόγια που θα μπορούσε να ακούσει ανθρώπινο αυτί, την ώρα που τα χείλη σου στάζουν μέλι και ροδόσταμο και ξέρεις πως όλα είναι ψεύτικα, όλα φτιαγμένα, προμελετημένα για να αρέσουν και να προσελκύεις...τις μύγες!<br />
<br />
<br />
[I]ο Λιγούρης[/I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-03-2007</td><td valign=top></td></table><br />