Φως στο Σκοτάδι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Φως στο Σκοτάδι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Φως στο Σκοτάδι</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Κι όμως υπάρχει..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Είναι κάτι μέρες που οι ανατροπές της διάθεσης του καιρού αντικατοπτρίζουν αυτές που συμβαίνουν σε ανθρώπους, σχέσεις, ζωές.. Όμορφα γλυκά και γαλήνια μπορεί να ξεκινά η μέρα, με τ άρωμα της άνοιξης, με ήλιο με το τραγούδι των πουλιών, με χαμόγελα στα χείλη. Και αν και υπάρχουνε σκιές από ταξιδιάρικα σύννεφα, νιώθει κανείς πως είναι περαστικές και τονίζουν τα χρώματα όταν το φως ξανάρχεται. Και κάποια στιγμή νικά ο ήλιος στη μάχη του με τις σκιές και όλα είναι χρώμα και ζωή.<br />
Και κει που νομίζεις ότι ήρθε για να μείνει, εκεί που αφήνεσαι στην ομορφιά που έχει το είναι σου κυριέψει, εκεί είναι που αλλάζουν τα πάντα.. Φυσά ανάποδα ο αγέρας, και φέρνει τα μαύρα τα ερεβώδη σύννεφα της καταιγίδας που σα φασματικά όρνια ορμούν να κατασπαράξουν ότι έχεις δει, ότι έχεις ζήσει. Ότι ένοιωσες, ότι πόθησες, ότι σ είχε γαληνέψει.<br />
Βροχή, χαλάζι άνεμος, όλα γίνονται ένα. Και συ μέσα στην δίνη, είσαι ένα τίποτα.. Και όταν σταματήσουν κι αυτά, μένει το μαύρο. Εκείνο το μαύρο το βαθύ, της μοναξιάς των πάντων, αυτό μιας χειμωνιάτικης νύχτας κάτω απ τον ουρανό, όπου δεν λάμπει ούτε ένα αστέρι.. <br />
Με μια παγωνιά που τρυπά και την ψυχή ακόμα. Και οι άηχες κραυγές της να σκεπάζουν και τα ουρλιαχτά βασανισμένων στοιχειών, που αναζητούν τη λύτρωση.. Αυτή που κάτι τέτοιες στιγμές μοιάζει με το πιο σαρκαστικό αστείο που σκαρφιστήκαν οι θεοί..<br />
Όμως η καρδιά ακόμα και σ αυτή την απύθμενη μοναξιά, κόντρα στα πάντα μπορεί να ονειρευτεί.. Και μες το όνειρο να θυμηθεί. <br />
Κάτι αξημέρωτες νύχτες που έζησε παρέα μ ένα ξωτικό, μέσα σ ένα κόσμο βγαλμένο απ τα παραμύθια.. Εκεί δίπλα στη θάλασσα σ ένα μικρό νησάκι, μακριά απ την ακτή. <br />
Να ξανανιώσει τη γαλήνη της πληρότητας, να γίνει ένα με τα οράματα που είδε, με το μέλλον που πόθησε, με τη ζωή που δεν έζησε.. Και να οσμιστεί.<br />
Το άρωμα απ τα γιασεμιά μια νυχτιά παρέα με τη σελήνη σε μια ακρογιαλιά.<br />
Και κει, στον τόπο που ήτανε έξω απ το χρόνο και το χώρο αφού πάει, να ξαναβρεί το δώρο που χαρίστηκε για κάτι τέτοιες ώρες. Ήταν το φως ενός αστεριού, το λέγανε Αγάπη. Στην ώρα την πιο σκοτεινή, μονάχα αυτό μπορεί να σε φωτίσει, όταν όλα τα άλλα φώτα έχουν σβήσει.. <br />
Και μες τη μοναξιά λοιπόν, υψώνεις το κεφάλι και κοιτάς. Τα σκελετωμένα δέντρα, τις αστραπές, το υγρό σκοτάδι, το μαύρο στερέωμα. <br />
Αλλά πλέον ξέρεις, ξέρεις πως τα αστέρια είναι εκεί, έστω κι αν δεν τα βλέπεις. Κι ο ήλιος, το φεγγάρι. Και περιμένουν να φανούν. Φτάνει να θυμηθείς, να πιστέψεις, και να κρατήσεις την αγάπη στην καρδιά που έχεις βαθιά κρυμμένη.. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-03-2007</td><td valign=top></td></table><br />