Ένα αλλιώτικο Ταξίδι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ένα αλλιώτικο Ταξίδι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ένα αλλιώτικο Ταξίδι</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Σήμερα ένα ταξίδι ήθελα να κάνω. Με εικόνες που μπορεί να δει κανείς, όχι με τα δύο αισθητήρια όργανα που βρίσκονται στο πρόσθιο μέρος του κρανίου, αλλά με κείνα τα μάτια που βλέπουν πέρα απ την ύλη..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Είναι κάποιες στιγμές που βλέπεις αληθινά. Που πέφτουν τα πέπλα που θολώνουν την όρασή μας, την πραγματική. Και τότε βλέπεις. Βλέπεις τον κόσμο όπως είναι στ αλήθεια, όπως θα μπορούσε πάντα να είναι αν τον αφήναμε. Και αν αφήναμε και τον εαυτό μας να τον δει. Κι όσο εφήμερες και να είναι σε σημαδεύουν και γίνονται φυλαχτά σαν τις κρατήσεις. Για κάτι γκρίζες ώρες.. <br />
<br />
Θεσσαλονίκη. Αύγουστος, κατά τις 10 το πρωί. Ναβαρίνο. Να βλέπεις στο βάθος το Θερμαϊκό με μια θάλασσα ακύμαντη σαν καθρέπτη. Να χτυπά πάνω ο ήλιος και να σχηματίζει ένα χρυσό καθρέπτη. Και να θες να περπατήσεις πάνω του, να πας στα σύνορα του ουρανού, εκεί που συναντιέται με τον ορίζοντα.  Και να χαθείς. Μαζί μ εκείνη π αγαπάς..<br />
<br />
Άρτα, καλοκαίρι, στο στρατό. Νυχτερινή πορεία στο δάσος, σε μονή φάλαγγα (ο ένας πίσω απ τον άλλο). Τετρακόσα άτομα σκυφτά να περπατάνε, με όπλα, εξαρτήσεις διαταγές. Και ξαφνικά σηκώνεις το κεφάλι. Και βλέπεις πέρα μακριά τους μπροστινούς να ανεβαίνουν το λόφο, που πρέπει ν ανεβείς. Και ξάφνου προβάλλει ανέλπιστα το ολόγιομο φεγγάρι. Σαν να θέλει να σου δείξει την αντίθεση. Της ομορφιάς της φύσης με τον παραλογισμό του ανθρώπου. <br />
<br />
Στο καράβι τον Αύγουστο, έξω από Μυτιλήνη.. Ηλιοβασίλεμα. Να χάνεται ο ήλιος στις κορφές δυο βουνών. Κατακόκκινος, τα σύννεφα στο χρώμα της φωτιάς.  Να νομίζεις πως ένα ηφαίστειο πάει να εκραγεί. Για να γεμίζει χρώματα την πλάση.. <br />
<br />
Σαντορίνη, φτάνεις πρωί στο λιμάνι, με το που γλυκοχαράζει. Σηκώνεις το κεφάλι, και βλέπεις το βουνό να ορθώνεται μπροστά σου. Φτάνει όσο ψηλά μπορείς να δεις. Εμπόδιο απροσπέλαστο σου φαίνεται με την πρώτη ματιά. Μέχρι που βλέπεις ένα φιδογυριστό δρόμο. Που σ ανεβάζει στα ουράνια… <br />
<br />
Αθήνα, Φλεβάρης. Σε μια πλατεία κατά τις 4 το πρωί, μες την σιγαλιά της νύχτας, σε μια πλατεία πράσινη, ήρεμη και γαλήνια τώρα που δεν την ταράζουν τα κοπάδια των περαστικών, ακούς. Ακούς αηδόνια να κελαηδούν. Σαν μικροί άγγελοι που εμφανίστηκαν απ το πουθενά, για να σου θυμίσουν.<br />
Ότι η ομορφιά υπάρχει παντού, και στον πιο γκρίζο τόπο, και στην πιο μοναχική στιγμή. Και μπορεί να σου παρουσιαστεί και στην πιο κατατρεγμένη σου ώρα. Αρκεί να έχεις τα μάτια ανοιχτά για να τη δεις. Εκείνα της ψυχής.. <br />
Για να σε ταξιδέψει.. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-03-2007</td><td valign=top></td></table><br />