απώλεια

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μοιάζει η ζωή χαμόγελο μισάνοιχτο
ξεχειλωμένες οι άκρες του
γέρνουν, πότε στη μια, πότε στην άλλη όχθη
κι ένα ποτάμι ατόφιο μέταλλο
τυλίγεται ηδονικά εκεί που θα’ λεγες
πως είν’ η θέση των ματιών
στρόβιλος από χρώματα που αδιάκοπα εναλλάσσονται
σε μάταιη κίνηση να αμυνθούν από τα βέλη
που καταιγίδα πέφτουν πάνω τους

μ’ αυτά το μόνο που’ θελαν είναι σα μάτια να κοιτούν
να οσφραίνονται την Άνοιξη
να οδοιπορούν μονάχα το Χειμώνα
να ανατέλλουν χρώματα αλλοτινών καιρών
να νοσταλγούν με μιαν ατάραχη αμεριμνησία τα μελλούμενα
κι ας ξέρουν πως ποτέ δε θα’ ρθουν

κι’ αντί γι’ αυτό ήρθαν τα βέλη
και ο φόβος
και η σιωπή
και το ποτάμι
που σκοτεινό τη μια
ολόφωτο την άλλη
κι άλλοτε πάλι άχρωμο με χρώματα νεκρίκια στολισμένο
σε παρασέρνει μες στη δίνη του
αιώνες τώρα

έτσι που μοιάζει αληθινά ανέφικτο
-όσοι άψογοι τεχνίτες κι αν πασχίσουν-
το πρόσωπο της ζωής ακέραιο να αντικρίσεις

πάντα μισό θα το θωρείς

και τα μάτια ,
αυτά που είπαν πως μέσα τους καθρεπτίζεται η ψυχή,
ποτέ - όσο κι αν φλέγεσαι –
ποτέ κατάματα δε θα κοιτάξεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-03-2007