ο θάνατος του αλήτη

Δημιουργός: outopios, Κωνσταντίνος

http://www.outopios-kostas.blogspot.com/

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το βράδυ εκείνο έβρεχε, πάγωνε ο αγέρας
Σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό ο ήχος μιας φλογέρας.
Ένας ζητιάνος έπαιζε, τραγούδι λυπημένο
Των μεγαλύτερο καημό, είχε μελοποιημένο.

Είχε στα πόδια του πληγές κ’ ένα καρφί στην πλάτη
Ήταν αλήτης σήμερα μα χθες είχε παλάτι.
Των ρώτησα για να μου πει, ποια είχε ιστορία;
Μου είπε ότι γράφτηκε σ’ αυτήν την συνοικία.

Σ’ αυτό τον δρόμο τον μικρό, συνάντησε μια μέρα
Ένα κορίτσι όμορφο και του ‘πε καλημέρα.
Από τότε αχώριστοι, ήταν αυτοί οι δύο
Μα κάποια μέρα ξαφνικά είπανε το αντίο.

Τα δάκρυα του με βροχή στα μάτια μπερδεμένα
Τα όνειρα του ήτανε, στο δρόμο πετάμενα.
Τότε τον άγγιξα δειλά, στον ώμο και του είπα
Κατάλαβα τα δάκρυα σου και την αλήθεια βρήκα.

Για πες μου αποκρίθηκε εσύ που όλα τα ξέρεις
Ποια είναι η αλήθεια μου, αυτή που θα μου φέρεις;
Εσύ όλα τα πούλησες, του είπα για μια αγάπη
Για αυτό δεν έχεις πια χαρά και έχεις μόνο δάκρυ.

Σίγουρα πίστεψες στα μάτια της τα δύο
Γι’ αυτό εσύ δεν άντεξες ένα πικρό αντίο.
Μακάρι να τα ‘ναι αυτό και τώρα θα ‘μουν άλλος
Μ’ άλλος καημός δεν γίνετε στο κόσμο πιο μεγάλος.

Βλέπεις το καρφί που έχω εγώ στην πλάτη
Είναι μεγάλη η πληγή και συ ρίχνεις αλάτι.
Αυτή τώρα δεν ζει δεν είναι πια κοντά μου
Την πήρε ο Θεός μακριά – μακριά απ’ τα όνειρά μου.

Τότε ένα δάκρυ κύλησε κι απ’ τα δικά μου μάτια
Για του ζητιάνου τον καημό που πριν είχε παλάτια.
Συνέχισα τον δρόμο μου σκυφτός και πάγωνε ο αγέρας
Κάποια στιγμή σιώπησε, ο ήχος της φλογέρας.

Δεν γύρισα πίσω μου να δω, μα ξέρω τι ‘χε γίνει
Όταν μένει μόνη η καρδιά, σαν το κεράκι σβήνει.
Αυτός ήτανε λοιπόν, ο θάνατος του αλήτη
που τώρα πια από δίπλα του η αγάπη δε του λείπει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-03-2007