Ένα ευχαριστώ, σε ότι για μας, πεθαίνει Δημιουργός: Νεφελοβάτης Χριστός Ανέστη, και Χρόνια Πολλά. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Τώρα που πέρασαν οι γιορτές και επιστρέφει ο καθένας στη δική του πεπατημένη, τώρα που τα κεφάλια μέσα πάλι, τώρα περνούν κάτι σκέψεις απ’ το μυαλό, πέρα απ’ τα γνωστά και τα συνηθισμένα των ημερών…
Ναι καλά και τα έθιμα, και πρέπει να τηρούνται, όμως έχουν ένα κόστος κι αυτά.. Σε αίμα.. Και δε μιλώ για τα «συνηθισμένα» πια τροχαία, που ξεκληρίζουν μια κωμόπολη το χρόνο, και που κανένας αρμόδιος δεν ασχολείτε ποτέ (και βάζουν φυλακή αυτόν που χρωστά στην εφορία, ενώ αυτοί μια ζωή στο απυρόβλητο..). Για κείνα που περνούν απαρατήρητα, ενώ είναι μπροστά μας..
Για εκείνες τις χιλιάδες ζωές που χάνονται αυτές τις μέρες… Ναι για κείνα τα ζωάκια λέω… Που γέννιουνται και μεγαλώνουν ένα δυο μήνες, με ένα σκοπό.. Να μας θρέψουν..
Όχι ούτε χορτοφάγος είμαι, και ναι έφαγα και γω κατσικάκι.. Και δεν έχω, ούτε θέλω να δημιουργήσω ενοχές. Για τον απλό λόγο ότι ξέρω, όπως και ο καθένας, ότι η ζωή, τουλάχιστον στον πλανήτη που ζούμε, βασίζεται στον θάνατο.. Κάτι πεθαίνει για να ζήσει κάτι άλλο.. Ακόμα και τα φυτά που ζουν απ’ τον ήλιο, ακόμα και αυτά σκοτώνουν, για να μείνουν ζωντανά.. Τι; Μα τους πιο αρχαίους οργανισμούς της γης, τους αυτόχθονες του πλανήτη…Τα ταπεινά εκείνα μικρόβια και βακτήρια, που μπορούν να γίνουν τόσο επικίνδυνα, που ο πολυκύτταρος οργανισμός να χρειαστεί να δώσει επικές μάχες για να τα νικήσει.. Και η ζωή είναι ζωή ανεξάρτητα από το μέγεθός της.
Οπότε αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αποδεχόμαστε ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας. Και είτε το κατσίκι σου τρως, είτε το φυτό αν είσαι χορτοφάγος, το ίδιο γίνεται. Κάτι πεθαίνει για να ζήσεις. Και δεν γίνεται κι αλλιώς.
Μόνο που υπάρχει μια διαφορά, όσον αφορά κάτι άλλο. Το πώς σέβεσαι και σκέφτεσαι αυτό που σου δίνει τη ζωή. Αν διαβάσει κάποιος την ιστορία των «απολίτιστων» εκείνων ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής, των πυγμαίων και των Βουσμάνων της Αφρικής θα δει το εξής. Ήταν νομάδες κυνηγοί και ζούσαν από τη φύση. Ποτέ δε κυνηγούσαν παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν. Κάθε φορά όμως που σκότωναν ένα ζώο (και ποτέ κάποιο σε εγκυμοσύνη οι πυγμαίοι), έλεγαν μια προσευχή. Ένα ευχαριστώ σ αυτό που για κείνους θυσιάστηκε.
Τώρα πως τους αντιμετώπισαν οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι…; Απλά τους σκότωσαν για να μην τους ενοχλούν…
Και ναι τη φύση μας δεν μπορούμε να την ξεπεράσουμε σε κάποια πράγματα, αλλά και εμείς οι σύγχρονοι, μπορούμε να θυμηθούμε τι έκαναν εκείνοι οι «άγριοι». Και ίσως να πούμε ένα νοερό ευχαριστώ, σε ότι για μας, πεθαίνει...
Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-04-2007 | |