Υπό τον φόβο της ωριμότητας

Δημιουργός: kin, Γιωργος

...και καθώς οι λέξεις ανήκουν στις έννοιες - και όχι το αντίστροφο - η ποίηση φύεται και φύει, με μόνο γνώμονα την ερωτική σχέση λόγου και αισθήσεως....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάμαι, τότε που ήμουνα παιδί ακόμη,
-όπως και τώρα, αλλά λίγο αλλιώς-
είχαμε στην αυλή μας μια μηλιά.
Κάθε χρόνο, η μηλιά μας άνθιζε,
το θυμάμαι καλά, την χάζευα να ανθίζει,
κι ας μην ήμουν παρά ένα μικρό παιδί.
Εγώ την χάζευα να ανθίζει,
δίχως να 'χω ερωτήσεις να της απευθύνω.
Μόνο τώρα, ως μεγάλο παιδί,
είναι που την ανακαλώ στην ζωή,
να της καταθέσω τα ερωτήματα μου,
και να ελπίζω...
Άραγε σε τι;

Για πες μου εσύ μηλιά,
πόσα ήταν τ'άνθη που σε στόλισαν την άνοιξη ετούτη;
Πόσα ευλογήθηκαν, καρπός να γίνουν;
Πόσα απ' τα μηλαράκια σου άντεξαν, σ'άνεμους, αρρώστιες και το κακό το χέρι;
Πες μου, πόσα σκόρπισαν στους πέντε ανέμους,
και πόσα κείτονται στα πόδια σου νεκρά;

Πες μου και πόσα είναι αυτά τα λιγοστά,
που αιωρούνται ακόμη ζωντανά,
βυζαίνοντας το γάλα απ' τα κλαδιά σου,
να το κάνουν ζωή,
καθώς θα ωριμάζουν....

Έι, γείτονα, να θυμάσαι,
εάν κοιτώντας ψηλά, αντικρύσεις τους καρπούς να αιωρούνται στα κλαδιά του δένδρου,
τότε, εκείνο το υπέροχο συναίσθημα ασφάλειας που νιώθεις στην πλάτη,
δεν είναι παρά το έδαφος στο οποίο κείτεσαι νεκρός...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2007