Σ'ό,τι αόρατο, κρύβεται στα ξάρτια

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Νομίζω το ξέρεις τώρα πιά, η αγάπη για να νικήσει θέλει δυο. Ένας ίσον κανένας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και τελικά?
Θες νά'σαι γιά πάντα ξωτικό?
Να'ρχεσαι να μου γιατρεύεις τις πληγές την ώρα που κοιμάμαι κι ύστερα μες τα ξάρτια να μου παίζεις το κρυφτό?
Και?
Τι νόημα έχει αυτό?
Να'μαι καλά?
Μα πώς να'μαι όταν χάνεσαι δίχως να σε δώ?
Η αγάπη δεν ζεί μέσα σε κλειστές λαβωματιές.
Ζεί την ώρα που η σάρκα ειναι ανοιχτή και τ'άλυκο αίμα της ψυχής μου, γράφει κόκκινες τις σελίδες της δικής σου.
Η αγάπη ζεί μέσα σ'αυτό που θα δείς στα μάτια μου να γεννιέται την ώρα της γιατρειάς.
Ζεί και μέσα σ'αυτό που θα δώ εγώ στα μάτια τα δικά σου, όταν θα στέκεις στο πλευρό μου, την ώρα που θα δουλεύω το σπαθί.
Η άλλη, η κρυφή, δεν ζεί, απλά αργοπεθαίνει...
θύμα εκείνων που την θάβουν εκεί, πίσω απ' τα πνευμόνια...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-04-2007