Ο άνθρωπος κινδυνεύει Δημιουργός: kin, Γιωργος Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ότι η εξέλιξη μας που θα χάσουμε - ή που χάσαμε - δεν θα ονομάζεται "άνθρωπος"... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ξέρεις, κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, δεν υπήρχε αυτό το είδος που σήμερα το ονομάζουμε "Θηλαστικό"
Υπήρχαν μόνο εκείνα τα είδη που αναπαραγόντουσαν μέσω των αυγών.
Δεν θυμάμαι τώρα πως ακριβώς ονομάζονται αλλά πίστεψε με είναι άσχετο τελείως.
Έτσι που λές, εκείνα τα χρόνια τα παλιά, όταν το σπέρμα του αρσενικού εισέβαλε στο θυληκό, ο μηχανισμός αυτοάμυνας του θυληκού προχωρούσε σε αντεπίθεση, προκειμένου να διώξει τον εισβολέα και να αποκαταστήσει το πεδίο της μάχης.
Διενεργούσε λοιπόν που λες μιά κυκλωτική κίνηση με όλες τις διαθέσιμες εφεδρείες του και αφού περικύκλωνε καλά καλά τον εχθρό, τελικά τον πετούσε έξω υπό την μορφή ενός αυγού
Κάποια στιγμη όμως, κάτι δεν πήγε καλά στο υπουργείο ατομικής αμύνης κάποιου εκ των προαναφερομένων ειδών και το όλο σχέδιο της αντεπιθέσεως απέτυχε κι έτσι ο εχθρός δεν ερίφθη στην θάλασσα, αντιθέτως, παρέμεινε εντός και αμφότεροι αμυνόμενοι και επιτιθέμενοι, εισήρθαν σε μία ψυχροπολεμική περίοδο, όπου και οι δύο γιγάντωναν τις δυνάμεις τους εντός του σώματος του θυληκού, μέχρι που το θυληκό άρχισε να σκίζεται απο τους πόνους και αποφάσισε αισιχτιρίζοντας τους, να τους πετάξει όξω αμφότερους
Αυτή ήτο η στιγμή της γέννεσης του πρώτου θηλαστικού
Σήμερα, αυτό αναγνωρίζεται πλέον και επισήμως, ως η πρώτη γνωστή ασθένεια του ανοσιοποιητικου συστήματος.
Κι άντε να στο κάνω λιανά γιατί απ'ότι σε κόβω μάλλον δεν το κατάλαβες ακόμη.
Εσύ, εγώ, ο κάθε άνθρωπος κι όλα τα θηλαστικά του κόσμου, η πιο εξελίγμένη μορφή ζωής δηλαδή, χρωστάμε την ύπαρξη μας σε μιά ασθένεια.
Κατόπιν που λες, βρέθηκαν κάποια πιθήκια τα οποία, είτε επειδή δεν άντεχαν την υγρασία του δάσους, είτε επειδή η υγρασία του δάσους δεν άντεχε αυτά, μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και κίνησαν για άλλες πολιτείες.
Βέβαια, τα χρόνια εκείνα τα παλιά, πολιτείες δεν υπήρχαν, μήτε και χωριά και που΄θε πάμε τώρα Κίτσε μου, ρωτά έντρομη η θυληκιά.
Και δρόμο πήραν, δρόμο αφήσαν και βγήκαν στης σαβάνας τ'ανοιχτά.
Μόνο που η σαβάνα έχει χόρτα υψηλά και λιοντάρια αδηφάγα.
Βέβαια τα πιθήκια εκείνα τα χρόνια τα παλιά ούτε που είχαν ιδέα τι πάει να πει "αδηφάγα"
Τα μόνα πράγματα που μπορούσαν να καταλάβουν είχαν σχέση με εικόνες.
Και για αυτούς το λιοντάρι, δεν ήταν παρά ένας κύριος με μιά ωραία λευκή πετσέτα στο λαιμό και τα μαχαιροπήρουνα να στέκονται καμαρωτά καμαρωτά στα μπροστινά του πόδια.
Εικόνα η οποία ήταν άκρως αποκαλυπτική και εντόνως αποτρεπτική σε ότι αφορά την διάθεση των πιθήκων μας στο να κάνουν νέες γνωριμίες.
Έτσι λοιπόν τα καλά μας τα πιθήκια, μη επιθυμόντας να βγουν για δείπνο παρέα με τον λέοντα της περιοχής, ηναγκάσαν εαυτόν όπως σηκωθεί σιγά σιγά είς τα δύο του πόδια, ώστε να ρίχνει καμιά ματιά πάνω από την υψηλή βλάστηση της σαβάνας, για την περίπτωση που ο καλοκάγαθος, πλην όμως πεινασμένος προαναφερόμενος κύριος, τύνχαινε να βρίσκεται στα πέριξ.
Συνεπεία τούτου, ο πίθηκος ορθοπόδησε και συνεπεία της ορθοποδίας του (καμία σχέση με την πλατυποδία), νέα δεινά τον εβρήκαν.
Το θυληκόν του(ναι πάλι με τα θυληκά θα ασχοληθούμε) απέκτησε νέο και πιό σοβαρόν πρόβλημα (ναι μωρέ το ξέρω, μια ζωή όλο προβλήματα είναι αυτές. Εκατομμύρια χρόνια τώρα, πάντα η ίδια ιστορία)
Το θυληκόν πιθήκιον λοιπόν στεκόμενον είς τα δύο του πόδια (τα οποία εκείνη την εποχή δεν διέθεταν τίποτα το ελκυστικό, σε αντίθεση με τα σημερινά), αντιμετώπισε το πρόβλημα της μετατοπίσεως της μήτρας του είς το κέντρον της λεκάνης και καλυπτόμενη απο αυτήν.
Συνεπεία τούτου, το βρέφος το οποίο εγκυμονούσε, έβρισκε μονίμως την πόρτα κλειστή και δεδομένου ότι δεν κακοπέρναγε εντός μιάς και τσαμπα φαί είχε, τσάμπα ζεστασία είχε, λέοντες δεν είχε, σου λέει στο τέλος, σιγά μην κάτσω να σκάσω που δεν μπορώ να βγω. Στην τελική μένω εδώ μέσα και την περνάω ζάχαρη.
Επειδή όμως, όπως ίσως ήδη θα ξέρεις, η εποχή της φιλοσοφίας των δύο σε ένα δεν είχε φτάσει ακόμη, το τελικό αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσουν δύο σε ένα ταξίδι για τον άλλο κόσμο με όλα τα έξοδα καλυμένα.
Όμως (πάντα υπάρχει κι ένα όμως), όπως πάντα, όλο και κάτι θα πάει στραβά.
Έτσι, κάποια απο τα θυληκά και παρά το ακατάληλο της νέας ολοκαίνουργιας λεκάνης τους, κατάφεραν να το βγάλουν όξω το μπάσταρδο που δεν ήθελε να βγεί.
Παρά ταύτα, το βρέφος, προκειμένου να καταφέρει να εξέλθει μέσω αυτής της στενοτάτης λεκάνης, έπρεπε να διαθέτει ιδιαίτερα μικρό εγκέφαλο (πως ειναι του Bush? ε λίγο παραπάνω)
Να το κάνω πιο λιανά μη και δεν το'πιασες ακόμη?
Το πρώτο ανθρωποειδές ήταν παντελώς ηλίθιο.
Δεν μπορούσε να εκτελέσει ούτε τις πλέον βασικές ανάγκες του όπως μαμ, κακά και νάνι.
Πόσο μάλον να φροντίσει άλλες πιο προχωρημένες ανάγκες του, όπως το να μην παρεβρεθεί στο τραπέζι του κυρίου λέοντα.
Έτσι λοιπόν ήτο επιτακτική η ανάγκη να βρεθεί τρόπος να επιβιώσει.
Συνεπεία τούτου και παρά το χρόνω, ανεπτύχθη η διαδικασία της συνεχούς και εντόνου εκπαιδεύσεως συνεπεία της οποίας το πρώην πιθήκιον και νυν ανθρωποειδές μας ανέπτυξε την συνηδειτή σκέψη, κάτι το οποίο συνέβη για πρώτη φορά στο ζωικό βασίλειο και αυτό είναι που αποδεικνύει, το πόσο ανώτερη μορφή ζωής είμαστε (όχι ότι δεν μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε ε?)
Κατόπιν, δια του συνηδειτού ανθρώπου, ανεπτύχθει η κοινωνία του συνηδειτού, η γλώσσα, ο πολιτισμός, οι επιστήμες, μέσω αυτων η ιατρική και τώρα...
...τώρα που η ιατρική παρεμβαίνει και επιδιώρθώνει τις ασθένειες και τις γεννετικές ανωμαλίες, πως θα εξελιχθεί το είδος μας ε?????
Υ.Γ Σκοτώστε τους γιατρούς, γκρεμίστε τα νοσοκομεία, κάψτε τα ιατρικά βιβλία, καταδικάστε τον Ιπποκράτη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Ο άνθρωπος κινδυνεύει!!!
Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-04-2007 | |