Αμμοχωστος Ii

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στον πανικό της τρικυμιάς τη μοιρα σου λυπήθηκα
Και πριν σφυρίξει ο βοριάς με δάκρυ σ’απαρνήθηκα.
Του κόσμου ήσουν αετος,και των ληστών λογάρι
Μα εγινες πίκρα και καυμός σκέλεθρο και κουφάρι .

Στον Κάψαλο και στη Δροσιά για σένα ρώτησα
Μου ’παν πως εισαι ξενητειά και βαριαρρώστησα.
Κι έψαξα για παρηγοριά,τ’όνειρο θέλησα ν’αλλάξω
Σ’άλλη στεριά, μακρυά σου,δέχτηκα ν’αράξω .

Δως μου Θεέ μου μιά καρδιά δως μου καινουργια νιάτα
Να βρω τα χνάρια της ξανά και την παλιά της στράτα
Μες στου Ακταίου τα νερά να ρίξω γάντζο παλι
Να ξαναδώ την ομορφιά και το ξανθό ακρογιαλι

Μόνος στη μέση ξένου ουρανού το πόνο μου ξορκίζω
Σβήνω στ’αγιάζι του καιρού μα τ’όνομα σου ψιθυρίζω.
Και σου φυλάω καρτέρι,μαζί σου,πρώτος να σύρω το χορό
Απ’τον ήλιο σου ενα μεσημέρι να πιώ να δροσιστώ.

Κι οπως κυλά η ζωή στη νοσταλγία σου δεμένη
Ακούω ακομα τη φωνη στη μνήμη μου κρυμμένη
Γίνε φωτιά Αμμόχωστος κι άναψε τα σκοτάδια
Βγάλε φτερά και πέταξε ,απ’τα βουβά ρημάδια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-04-2007