Δυο ζάχαρη, μια καφέ

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Δυο ανάλαφρα...[/I]


[B]ΜΥΣΤΙΚΟ[/B]

Ο λόγος μου δεν πρόδωσε
στήθος ερωτευμένο
κι απ’ το γαλάζιο ουρανό
κανείς δεν έχει μυστικό
μα εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα μια βραδιά με ξαστεριά
στη δροσερή την ώρα
φεύγει το βλέμμα απ’ τη στεριά
στα σύνορα του ουρανού
στων άστρων την αιώρα.

Της άρκτου αναζήτησα
τα φωτεινά σημεία
το μυστικό μου έγραψα
τ’ όνειρό μου έκρυψα
και χάραξα μια ευθεία.

Στο τέλος του παραμυθιού
το ριζικό γραμμένο
μες στη σιωπή του ουρανού
το μυστικό κρυμμένο.



[B]ΚΑΠΡΙΤΣΙΑ[/B]

Σ’ άκουσα να καρδιοχτυπάς
μα δεν αρκεί που μ’ αγαπάς
θέλω να γίνεις ποιητής
έλα απόψε να με βρεις.

Γράψε μου για τον γλυκό
του έρωτα τον πόνο
σε είδα πόσο λαχταράς
για μια μου λέξη μόνο.

Θα βγάλω απ’ το συρτάρι μου
τον ξεχασμένο στίχο
που νύχτες έγραψα κρυφά
στης λύρας σου τον ήχο.

Το βέλος του έρωτα εύκολα
με μάγεψε κι εμένα
σου ’δωσα τα στιχάκια μου
που τα ’χα φυλαγμένα.

[I]Μύρισε νυχτολούλουδο
στου κήπου τα παρτέρια
πες μου πόσο αγαπάς
του ουρανού τ’ αστέρια... [/I]



[B]Κι ένα πιο βαρύ, ορφανό...

[/B]

[B]ΕΡΗΜΟΣ[/B]

Μονάχος μου περπάτησα σ’ αβέβαιη πορεία
στην έρημο για να αισθανθώ, λιγάκι ελευθερία
στα μονοπάτια ψάχνοντας, τι πέταξα δεν είδα
πίσω βαριά ακούστηκε να πέφτει η αλυσίδα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-04-2007