Ρετιρέ Φαντασμάτων

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ρετιρέ Φαντασμάτων</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ρετιρέ Φαντασμάτων</b><p>Δημιουργός: ivy, <i>ΓΙΩΤΑ</i><p><i> απο ένα όνειρο που είδα χθες... καλησπέρα</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ξυπνάω και θυμάμαι τ'όνειρο.<br />
Είδα το σπίτι που ονειρεύομαι να νοικιάζεται στα ίδια μου τα φαντάσματα,<br />
τα ίδια φώτα που άφησα στον προηγούμενο όροφο να λησμονούνται στη θέα του πόθου μου.<br />
Αγγίζω με δειλά ακροδάκτυλα την ήδη υπάρχουσα επίπλωση.Απρόσμενη, λυπηρή αποκάλυψη.<br />
Ποιός τόλμησε να στεγνώσει το βρεγμένο μου παιδικό φόβο? Ποιος γερασμένος αναστεναγμός έπνιξε το παιδικό κλάμα?<br />
Τόσο καιρό που έμενα αποκάτω, συχνά ακουμπούσα τα πόδια μου στο ταβάνι και κατέβαινε το αίμα πιο γλυκό και πιο ζεστό<br />
προς την καρδιά καθώς ρουφούσαν αχόρταγα μία σταγόνα γαλήνη απο το Μέλλον που κρυβόταν στο λατρεμένο μου Ρετιρέ.<br />
Τα ξέχασα όλα. Τώρα η προσμονή μου ανταγωνιζόταν την έκπληξη μου για μία θέση στη λαιμητόμο.<br />
Και την κέρδισε το νεκρό βρέφος μέσα μου που προηγουμένως είχε σκορπίσει ψίχουλα στα σκαλιά, να μη χάσουμε το δρόμο<br />
για τον κάτω όροφο.Εκείνη την αιώνια στιγμή πίστεψα πως εμένα με βάφτισε η Θλίψη και τώρα να, <br />
έπρεπε να εξομολογηθώ στην Αυγή γιατί αρνήθηκα να μαντέψω τη φυγή της. <br />
Στεκόμουν τώρα μπρός στ'όνειρο, μα μ'έκρινε η σιωπή των τοίχων ανάξια να ξαπλώσω στο γυμνό πάτωμα,<br />
εκεί που τα φαντάσματά μου γονάτιζαν για τις προσευχές τους. Έδειχνα σαν αταίριαστη πορσελάνη στον ξύλινο<br />
Μυστικό τους Δείπνο. Δεν ξέρω πόσα ήταν, μήτε τολμώ να σκεφθώ γιατί κατοίκησαν σε εκείνο το πεπρωμένο που εγώ <br />
στόλιζα ολόκληρα βράδια με πανάκριβα μπιμπελό, κι αλήθεια δε κρύβω την οργή μου που δε με κάλεσαν στον πλειστηριασμό<br />
της ευτυχίας μου αλλα...Οπως πήγαινα να φύγω είδα. Ήταν αυτό το κορίτσι με φόντο την κόκκινη κουρτίνα<br />
-άλλο χρώμα είχα σκεφτεί εγώ- και ανάσαινε αργά πάνω απο τα μανιασμένα της βιβλία καθώς τα μαλλιά της <br />
έγλυφαν τον αέρα που ξεφυσούσα υπονοόντας οτι τον έκλεβα. Κι όπως κρατούσα τις χούφτες μου κλειστές μη μπω στον<br />
πειρασμό να απαγάγω την κρεμασμένη μου αυταπάτη απο τον καλόγερο, έγιναν ξάφνου διαπερατοί οι τοίχοι και αποκαλύφθηκαν<br />
όλα τα δωμάτια,μαζί και όσα είχα χάσει απ'το ακυρωμένο μου αιθεροπάτημα. Τότε όρμησε να με καταπιεί η εικόνας της <br />
γυναίκας που με κοιτούσε με ετοιμότητα λέαινας και διαβόλου.Ξεγεννούσε τους φόβους μου έναν έναν, έκοβε με λόγια κοφτά και <br />
ακατανότητα τους ομφάλιους λώρους και μου τους πέρναγε θηλιά. Μα εγώ δεν άκουγα, μήτε σάλευα. Περίμενα εκείνο το βρέφος<br />
να ακούσει τις καμπάνες και να αναστηθεί πριν σταυρώσω τον τελευταίο γέρο μέσα μου. Και εκείνο με την πρώτη του ανάσα με<br />
πήρε απο το χέρι και ακολουθώντας τα σκορπισμένα ψίχουλα κατεβήκαμε στον Κάτω Όροφο. Και ήταν η πρώτο σόυρουπο που <br />
ξημέρωσε πριν να νυχτωθεί. Τώρα είμαι ξύπνια. Τώρα ποθώ το Υπόγειο.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-04-2007</td><td valign=top></td></table><br />