Ο Φόβος και ο Πολεμιστής

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Πραγματικός μαχητής, ήρωας ίσως, δεν είναι αυτός που δε φοβάται, μα εκείνος που το φόβο του δεν αφήνει να τον παραλύσει, τον χαλιναγωγεί, και συνεχίζει να πολεμά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο φόβος είναι ένστικτο, στους βασικούς προγραμματισμούς του ανθρώπινου εγκεφάλου, όπως και τα αντανακλαστικά. Όπως και ο πόνος, και πολλά άλλα.

Αρχέγονο μεν, απαραίτητο για την επιβίωση δε. Οι πρόγονοί μας, που δεν φοβόταν το λιοντάρι, δεν επιβίωναν για πολύ, και δεν άφηναν και απογόνους. Ο άλλος που το έβλεπε και το απέφευγε, επιβίωνε. Και αργότερα έμαθε να στήνει παγίδες, να φτιάχνει όπλα και να το πολεμά.

Θέμα επιβίωσης λοιπόν στα αρχικά στάδια της εξέλιξης.. Με διάφορες διαβαθμίσεις και εντάσεις απαντάται, από την ανησυχία ως το άγχος, μέχρι το φόβο του θανάτου σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις.

Ο άνθρωπος προχώρησε και έμαθε τα ένστικτα να τα χαλιναγωγεί, μα θέλουμε δε θέλουμε υπάρχουν.

Εκεί είναι που μπαίνει και η επιλογή λοιπόν.

Οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα ας πούμε, δεν φοβόταν άραγε το χάρο, που με τη μορφή των μυριάδων Περσών ερχόταν καταπάνω τους; Άνθρωποι ήταν και φοβόντουσαν, μα έμειναν, πολέμησαν, και αν και έχασαν τη μάχη, βγήκαν νικητές. Του φόβου, του εαυτού τους, και δικαιώθηκαν, από την ιστορία, και πιο πολύ απ’ τη θύμηση των απλών ανθρώπων..

Μα και αλλού υπάρχουνε μαχητές, ήρωες αφανείς, σε πιο απλά πράγματα, πιο καθημερινά μα εξίσου μεγάλα. Δε φοβάται ο γονιός για το τι θα γίνουν τα παιδιά του αν πάθει κάτι στη δουλειά ή αλλού; Ναι μα δουλεύει, προχωρά.. Και τόσα άλλα παραδείγματα υπάρχουν.

Και σκέφτεται κανείς εκεί και κάποια πράγματα για τον εαυτό του.

Φοβόμουνα έλεγα να οδηγήσω στην εθνική, να προσπεράσω τις νταλίκες, ειδικά μετά δυο μικροσυγκρούσεις που θα μπορούσε να ήταν μεγάλες, μα το κάνω.

Φοβόμουνα έλεγα το αμάξι που μπορεί να με χτυπήσει με τη μηχανή όταν είμαι, μια και είχε γίνει κι αυτό, μα οδηγώ,

Φοβόμουνα έλεγα το μέλλον τι θα φέρει, επαγγελματικά τι θα κάνω, μα και όνειρα έκανα και τα πραγματοποίησα κόντρα σε πολλές λογικές.

Φοβόμουνα έλεγα να ανοιχτώ σε άλλους γιατί θα γίνω ευάλωτος, και μπορεί να πονέσω στο τέλος, μα το έκανα, το κάνω και τότε είναι που έχω πραγματική επικοινωνία, κάτι ουσιαστικό.

Φοβόμουνα έλεγα να ερωτευτώ γιατί πληγώθηκα και δεν ήθελα να γίνει ξανά αυτό μα αφέθηκα, ερωτεύτηκα, και τότε ένοιωσα πιο ζωντανός από ποτέ, κι ας έπεσα απ’ τα σύννεφα, ξανά εκεί θα ανέβω.

Φοβόμουνα έλεγα να αγαπήσω γιατί μπορεί να χάσω την αγάπη και να μείνω στην ερημιά, μα αγάπησα, ένοιωσα, αισθάνθηκα, και η μοναξιά χαλάλι.

Φοβόμουνα έλεγα να πονέσω, να κλάψω, μα το έκανα.

Φοβόμουνα έλεγα να ονειρευτώ, να πιστέψω στο όνειρο, μα το κάνω, άσχετα με το που θα με βγάλει, άσχετα αν έχω γίνει κομμάτια τόσες φορές.

Φοβόμουνα έλεγα το τέλος πιο θα ναι, μα ως το τέλος έμενα, και ας ήτανε πιο εύκολο να φύγω, το τέλος πριν να δω, και ας έχανα..

Φοβόμουνα έλεγα ξανά να προσπαθήσω για κάτι σημαντικό για μένα, να πω αυτά που νιώθω, για να μη βιώσω την απόρριψη μα το έκανα, όποιο και αν ήταν τ’ αποτέλεσμα.

Και εκεί λες, ξεπέρασα τους φόβους, βγήκα απ’ το κάστρο μου, έζησα, ζω.. Και δεν έχει σημασία που θα σε βγάλει, σημασία έχει να το κάνεις.

Η ουσία δεν είναι να μην φοβάται κανείς,

αυτό εύκολο είναι αν λείπει το ένστικτο.

Να μη τον παραλύει είναι,

να ξεπερνά το φόβο,

να κάνει αυτό που θέλει,

να δίνει τη μάχη του,

έστω και αν τη χάνει κάποιες φορές.

Γιατί έτσι έχει κερδίσει,

την πιο σημαντική τη μάχη,

εκείνη με τον εαυτό του,

μια και τον ενστικτώδη προγραμματισμό του ξεπέρασε,

και είναι λίγο πιο πολύ Άνθρωπος από πριν..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2007