Στα Αστέρια των Ματιών της

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Στα Αστέρια των Ματιών της</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Στα Αστέρια των Ματιών της</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Αυτό που δεν είναι κάτι σημαντικό για κάποιον, είναι τα πάντα για κάποιον άλλο..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>«Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό για να αφηγηθεί ένας συγγραφέας, από μια εκπληρωμένη αγάπη..», διάβασα κάπου πριν καιρό… <br />
<br />
Αν καθίσει κάποιος να το σκεφτεί, έτσι γίνεται, δες για παράδειγμα τις ταινίες που βλέπουμε. Ναι για έρωτα μιλάνε, για αγάπη, μα πώς; Για τις δυσκολίες, για τον αγώνα, τα βάσανα και τους καημούς μέχρι να βρεθούν δυο καρδιές εκεί που θέλουν.<br />
Μα και στα βιβλία, δεν είδα κανένα να περιγράφει μια ευτυχισμένη ζωή, έτσι απλά. Τα προβλήματα, τα εμπόδια, την ανάγκη, το ανεκπλήρωτο το πάθος, άντε και το τελικό σμίξιμο. Και κανείς δεν γύρισε ταινία δεν έγραψε βιβλίο, με το πώς έζησαν αυτοί καλά αφότου βρέθηκαν.. <br />
<br />
«Είναι που οι εραστές  ζούνε στο δικό τους τον κόσμο, που είναι γι αυτούς τα πάντα, μα δεν ενδιαφέρει τους υπόλοιπους..» Συνεχίζει το βιβλίο.. <br />
<br />
Και κει μου έρχεται στο μυαλό αυτό που μου είχε πει μια φίλη, περιγράφοντας μου, τη σχέση των παππούδων της.. Μια εικόνα που δεν είδα, μα έχω ακόμα στο μυαλό, σα μια γλυκιά ανάμνηση μιας ζωής που δεν έζησα, μα λαχταρώ.<br />
<br />
Είναι δύο ηλικιωμένοι, εκείνη στα 76, εκείνος στα 80, και κάθονται μαζί στο τραπέζι της κουζίνας. Νομίζουν πως δεν τους βλέπει κανείς. Απλώνει το χέρι και πιάνει το δικό της. Την κοιτά στα μάτια και χαμογελά, «καρδούλα μου» της λέει.. Και ξάφνου, όλα φωτίζονται, σα να γυρίζει ο χρόνος. Και κάτω από τα γέρικα κορμιά, εκεί μες το φως, αχνοφαίνονται δυο νέοι, πανέμορφοι, ερωτευμένοι, όπως ήταν όταν γνωρίστηκαν. Μα πιο όμορφοι ακόμα, με μάτια που λάμπουν από χαρά, που έχουν το βλέμμα της αγάπης που αψηφά τα πάντα.. Από όλα όσα έζησαν και πέρασαν μαζί. Και ο χρόνος ακόμα υποκλίνεται μπροστά τους, και τους δίνει τη στιγμή που τους αξίζει. Και αξιώνει και μας να τη δούμε.. <br />
<br />
Και κει λες, να ζήσω θέλω αυτό που λαχταρώ. Να είμαι δίπλα σ αυτήν που θα ποθεί η ψυχή μου. Να χάνομαι έξω απ’ τον κόσμο μαζί της, να πηγαίνουμε σεργιάνι στις δικές μας γειτονιές. Να της κρατώ το χέρι και να έχω στην παλάμη μου τον κόσμο. Να την κοιτώ στα μάτια και να χανόμαστε στους δικούς μας γαλαξίες, στα σύμπαντά μας τα ιδιωτικά που τίποτα δεν τ’ αγγίζει.. <br />
<br />
Κι ας μη γραφτεί σε κανένα βιβλίο η ιστορία μας. Ας μην είναι απ’ τις μεγάλες και τρανές που αρέσουνε στον κόσμο. Στην αλήθεια τη δικιά μας να μας πάει, στ’ αστέρια των ματιών της.. Εκεί που όλα είναι φως..<br />
<br />
Αρκεί που θα ναι γραμμένη για πάντα στις καρδιές μας..<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-04-2007</td><td valign=top></td></table><br />