Χαμόγελο πλατύ

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Χαμόγελο πλατύ</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Χαμόγελο πλατύ</b><p>Δημιουργός: Oblivion land, <i>Ειρήνη</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Δέκα και μισή το βράδυ, γωνιά μ’ έναν άλλο δρόμο. Ένας άντρας τρεκλίζει... ένας άντρας νέος μ’ ένα καπέλο και αδιάβροχο. Μια γυναίκα τον τραντάζει, τον τραντάζει και του μιλάει. Κι αυτός απλά κουνάει το κεφάλι. Το καπέλο του πεσμένο στο πλάι. Και το καπέλο της γυναίκας είναι έτοιμο να πέσει προς τα πίσω. Είναι κι οι δυο πολύ χλωμοί. Ο άντρας θέλει σίγουρα να φύγει, να χαθεί, να πεθάνει... Μα η γυναίκα έχει μια τρελή επιθυμία για ζωή. Την δική της, την δική του... δεν ξέρει πια...<br />
<br />
Και η φωνή της.... αχ! η φωνή της... Δεν μπορείς, δεν μπορείς να την ακούσεις! Είναι ένα παράπονο, μια διαταγή, μια κραυγή. Τόσο άπληστη ετούτη η φωνή και λυπημένη και ζωντανή. Είναι άρρωστο κουτάβι που τουρτουρίζει σ’ ένα χειμωνιάτικο κοιμητήρι. Είναι η κραυγή κάποιου που του ‘πιασε τα δάχτυλα η πόρτα, ένα τραγούδι, μια φράση, η ίδια πάντα, μια φράση που επαναλαμβάνεται χωρίς να σταματάει, χωρίς απάντηση.<br />
<br />
Ο άντρας την κοιτάζει, τα μάτια του γυρίζουν, κουνάει τα χέρια σαν να πνίγεται. Κι η φράση επαναλαμβάνεται στην γωνιά μ’ έναν άλλο δρόμο. Συνεχίζει την ενοχλητική ερώτησή της, πληγή αδύνατο να κλείσει: «Πες μου την αλήθεια, την αλήθεια! Θέλω να τα μάθω όλα! Πες μου την αλήθεια!»<br />
<br />
Το καπέλο της γυναίκας πέφτει. Δεν ξέρει τι ν’ απαντήσει, τα ‘χει χαμένα. Έχει ένα χαμόγελο που ίσως θα ‘θελε να κάνει πιο πλατύ κι επαναλαμβάνει: «Θα δούμε, ησύχασε, τρελή είσαι;»<br />
<br />
Μα δεν πιστεύει πως τα λέει καλά, δεν βλέπει, δεν μπορεί να δει πως, καθώς χαμογελάει, το στόμα του έχει στραβώσει, πνίγεται... Όλος ο κόσμος πέφτει πάνω του και τον πνίγει. Είναι φυλακισμένος, πολιορκημένος απ’ τις υποσχέσεις του, από όλα αυτά που τώρα άλλαξαν κι εκείνη δεν θέλει να τα δει. Του ζητάει εξηγήσεις. Λόγια χιλιοειπωμένα που εκείνη αρνείται ν’ ακούσει. Απέναντί του μια μηχανή που γράφει γράμματα αγάπης, που υποφέρει και υποφέρει κι εκείνος μαζί της γιατί είναι κομμάτι του εαυτού του, γιατί ότι κι αν έγινε, ότι κι αν γίνει, ξέρει πως αυτοί οι δυο δεν θα είναι ποτέ πια ξένοι, γιατί θα αποτελούν ο ένας το παρελθόν του άλλου.<br />
<br />
Τον αρπάζει, γαντζώνεται πάνω του. Ουρλιάζει ασθμαίνοντας.<br />
<br />
«Πες μου την αλήθεια!»<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-05-2007</td><td valign=top></td></table><br />