Τα Φώτα Της Ράμπας

Δημιουργός: Avalon, william Smith

Η γεύση του κακού στο στόμα , έχει πάντα τη σκέψη του τέλους για φίλο...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Έσκαψα με τα χέρια μου
Τον οικογενειακό τάφο της ψυχής μου
Για να ξεθάψω και να κάψω στη φωτιά
όλα τα ανέφελα της γλυκιάς πικρής, πρώην ζωής μου[/I]

Προχωρώ βαθιά
Το χώμα μου μιλάει ..

[I]Εκεί μέσα, είναι όλη η αιτία του κακού
Της πανάρχαιης κατάρας που με υπονομεύει
Σε κάθε εικονικό μου βήμα
Λίγο πριν τον δρόμο των χιλίων ευχών[/I]

Τις ξόδεψα όλες εκτός από μια
Που την φυλάω σαν πολύτιμο πετράδι
Στου μυαλού μου το σεντούκι
Που ταξίδεψε μαζί με μένα
Στα πέρατα της ανασφάλειας

[I]Στα έγκατα των αριθμών…

Από το μηδέν μέχρι το ένα η ζωή [/I]

Ένα δρόμος ανηφορικός
Που έχει αμέσως μετά γκρεμό
Και για να τον κατακτήσεις θέλεις
Όνειρα γκρεμνά , για να πέφτουν εκείνα στο κενό της αυταπάτης σου…

[I]Σκάβω ακόμη
Βρίσκω το DNA των προγόνων μου
Πάνω σε ένα κομμάτι ύφασμα[/I]

Βρίσκω τη διαδρομή που με έφερε ως εδώ
Και ενώνω τα παράσιτα με εικόνες
Για να κοιτάξω την αλήθεια κατάματα

[I]Αλήθεια…Ποιος είσαι William Smith ?[/I]

Ποιος κεραυνός σε πέταξε εδώ πάνω
Ποια μνήμη σε πετροβολά σαν αμαρτωλό;

[I]Ποιο θαύμα σε ορίζει ξωτικό και δάσος στην ίδια διάσταση των γεγονότων…[/I]

Ποιος χώρος θέλει να σε ταξιδεύει σαν αδειανή αποσκευή
Με μοναδικό περιεχόμενο τον μύθο σου;

[I]Το χώμα σου μιλά,
είναι το σώμα σου
Σκάβεις ακόμα μέχρι να βρεις νερό
Μέχρι να βρεις ουρανό και να πετάξεις υπόγεια
Σαν παραλογισμός….[/I]

Όταν γυρίσω από το ταξίδι μου
Θα είσαι ακόμη εδώ
Και θα σκάβεις μέσα στην καρδιά σου
Για να θυμηθείς όλες τις πεθαμένες σου αγάπες

[I]Την εξοντωμένη σου ζωή
Θα θυμηθείς το εκτελεστικό απόσπασμα
Που σε έκανε αέρα
Για να ζεις τώρα σαν θροϊσμα στην χώρα των μήλων…
Θα νιώσεις ξανά μελλοθάνατος William [/I]

Όταν το χώμα θα σε σκεπάζει ξανά
Μέσα από τις δύστροπες λέξεις που σου
φορτώσαν φορτίο βαρύ κι ασήκωτο….

[I]Το μνημείο σου είναι εδώ φίλε μου
Και η γη των γονιών σου
Που νοσταλγείς, για να επιστρέψεις[/I]

Που νοσταλγεί να σε καταστρέψει….

[I]Καθάρισε το φρέσκο χώμα της βροχής από πάνω σου
Και πέταξε ξανά στη νεφέλη σου[/I]

Είναι επικίνδυνη κατηφόρα η φυγή

Όταν ακόμη σκέφτεσαι : «μπορώ , θέλω λίγο ακόμα»

[I]Τα φώτα της ράμπας είναι ακόμη ανοιχτά, προλαβαίνεις την παράσταση [/I

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-05-2007