Η Ξενιτιά του Νου

Δημιουργός: Ηλίας Πολίτης

Στη μάνα και στη γη μου....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Σου γράφω απόψε μάνα μου
για τη ξενιτιά του νου[/I]

στο λιόγερμα του χρόνου,

εσύ μου είχες πει κάποτε
πως τα λουλούδια θα ξανανθίσουν,
πως οι καμπάνες ταχειά στο φως
θα ψαλτίσουν και οι πολυφωνικές
άριες, με αγγέλων φωνή θα ακουστούν..

[I]Ακόμα περιμένω...[/I]

Αιώνες τώρα, να γυρίσω σπίτι μάνα να σε βρω,

να σ' αγκαλιάσω ψυχή μού
το χώμα σου να φιλήσω
και την πάνω στράτα να διαβώ....

Σμιλεύω μάνα και σμιλεύομαι
κι ακόμα ονειρεύομαι...

[I]Κάτω στην Πούντα,
είχα κάποτε ζωή...
αντιλαλώ στον θρήνο σου
αναπολώ τον ήλιο σου...[/I]

Βγήκα από την πύλη
του Αγίου Ρωμανού και σήμερα,
βγήκα στους δρόμους τ' ουρανού,
που πότισες με αίμα,

με καρτερία ψάχνω ακόμα
το γαλάζιο μάνα μου,
μνημοσύνη κι ευγνωμοσύνη,
γιατί υπάρχεις ακόμα μέσα στην καρδιά μου ,
άσβεστη φωνή και χρονικό μου...

Ασθμαίνω μάνα μου, μαραίνομαι
η στάχτη στα πνευμόνια μου
έχει μεγάλη πίκρα,

από τον πατρικό μου μαχαλά
είδα την πόρτα ανοιχτή κι όμως δεν πρόκανα,
ακόμα ανοιχτή είναι μάνα,
κανείς δεν την έκλεισε, Τούρκεψε φως μου η ζωή μας..

[I]Το τελευταίο οχυρό μου έπεσε μάνα,[/I]

σε χάνω στους καπνούς και τα χαμένα ημερολόγια της Πόλης,
στους οδυρμούς και τα κατάστιχα μιας υποταγής..

Στα όνειρα του Δαμοκλέους,
με την σπάθη να κρέμεται ακόμα πάνω από το κεφάλι μου...

[I]Κι ύστερα το κενό μάνα...[/I]

μια σκάλα στον πηγαιμό, που στοιβάζει ακόμα ψυχές ,

πρώιμα βάσανα, μιας λαμπερής ζωής ,
μα το σκοτάδι έχει απλώσει ,

[I]σε χάνω μάνα, σε χάνω...[/I]

ΤΟ αντίβαρο του αποχαιρετισμού είναι πιο βαρύ από το βάρος μου και με πονά.

Το πιο σκληρό φορτίο που πήρα μαζί στα ξένα μάνα μου,
είναι οι μνήμες,

[I]αυτές με τιμωρούν κάθε πρωί
εκείνες με ραπίζουν
εκείνες εφορμούν και δρέπουν
τα έγκατά μου....[/I]

Τούτο ήταν λοιπόν..

"Η Πόλις εάλω"

www.eliaspolitis.gr

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-05-2007