Λευκά Άλογα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Λευκά Άλογα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Λευκά Άλογα</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Όλα είναι εδώ, αλήθειες και ψέματα, μεγάλα και μικρά, μέσα μας όλα.. Άλλα περαστικά και άλλα για πάντα. Εμείς είμαστε πεπερασμένοι, τα μεγάλα και τα αληθινά όχι..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ταξίδεψα αυτές τις μέρες. Και όχι μόνο μέσα μου. Στο χώρο και στο χρόνο.. <br />
Στο χώρο καθώς πήγα και στάθηκα αντίκρυ στη θάλασσα, σ εκείνη που με μεγάλωσε. Στη δικιά μου τη θάλασσα, αυτή που για χρόνια μου τραγουδούσε τραγούδια και με νανούριζε με όνειρα. Κάποια ήταν δικά μου, κάποια ζωντάνευαν από τους ήρωες των βιβλίων μου, κάποια τις τα είχαν ψιθυρίσει ποιητές, και κάποια ερχόταν απ το μέλλον. Στη γαλάζια ομορφιά της χανόμουνα μέρες ολόκληρες, στη μουσική της αφηνόμουνα τα βράδια.<br />
Και τον ουρανό πάνω της αγνάντευα. Αυτόν με τα αστέρια, που για τόσες νύχτες κοιτούσα μαγεμένος για να βρω το δικό μου. <br />
Στο χρόνο, καθώς όλα ήταν εκεί, τα ίδια μα και διαφορετικά συνάμα. Και εγώ εκεί, ο ίδιος μα και άλλος. <br />
Έφυγα πριν καιρό, και με τα χρόνια ξέχασα αυτό που μου μάθε. Αυτό που πάντα με καθόριζε. Όσο δύσκολα και να ήταν όλα, όσο μαύροι και να φαινόταν οι καιροί. Όσο και να έλεγαν όλοι ότι κάτι δεν γίνεται, πως δεν υπάρχει, πως δε θα υπάρξει ποτέ. Την πιο μεγάλη την αλήθεια της, μες τα μικρά και ψεύτικα πλανεμένων καιρών. Μου το ψιθύριζε κάτι μαγεμένα βράδια μες τη σιγαλιά. <br />
Και μου το είπε ξανά και τώρα, σαν δώρο από μια φίλη παιδική, που όσα χρόνια και να περάσουν, δίπλα μου θα είναι. Όπως ήταν πριν από μένα και όπως θα είναι και σαν όλα όσα με θυμίζουν έχουν χαθεί.<br />
Τα όνειρα που έκανες μου είπε, εκείνα που ήθελες πραγματικά, για θυμήσου.. Τι έγιναν; <br />
Αφού το σκέφτηκα για λίγο της ψιθύρισα.. Βγήκαν, αργά ή γρήγορα όλα έγιναν καλή μου.. Μα να κάποια άργησαν, και όταν ήρθαν εγώ δεν ήμουν πια εκεί.. <br />
Τότε μπορεί και να μην τα ήθελες πολύ. Μα τα αληθινά σου τα μεγάλα, όσα πάλεψες εδώ είναι. Και το ταξίδι άξιζε τελικά όσο και να σε δυσκόλεψε.. Σου έφερε εκείνα που θέλησες. Α ναι έφερε και άλλα, που δε θέλησες, μα τα άφησες. <br />
Δες το κατάματα πια, δεν είσαι για ρουτίνες καλέ μου, ούτε τα πρέπει σου πηγαίνανε ποτέ. Και όποτε το δοκίμασες δε σε έβγαλε πουθενά. Ασφάλεια και σιγουριά λένε οι σοφοί των ημερών μας πως μετράει. Και μια μεγάλη συνήθεια όλα. Μα καλά κάτι δε σου θυμίζει; Κάτι από θανάτους της ψυχής. Μικρούς και ασφαλείς, μέσα σε βαλτωμένα όνειρα, που ξεψύχησαν ή που έπνιξαν πριν ακόμα γεννηθούν; <br />
Ονειρικός ο δρόμος ο δικός σου, μα σε οάσεις σε πήγαινε, σε κορφές και σε θάλασσες. Και θα σε πάει όπου θες, μα πάνω από όλα λεύτερος θα είσαι. Ή με κείνη που αγαπάς και θα ταξιδεύετε μαζί, ή μόνος αν δεν είναι δίπλα σου, μα πάλι θα ταξιδεύεις.. <br />
Μην το ξεχνάς, και όσο δύσκολο και να ναι, κάνε αυτό που έκανες και τότε. Χαμογέλα, απ την καρδιά σου χαμογέλα, και ταξίδευε.. <br />
Και το επόμενο απόγευμα στην επιστροφή, μου έκανε ένα δώρο, έτσι για να μου δείξει πως και τη μέρα τα θαύματα υπάρχουν. <br />
Στον αφρό μέσα στα κύματα, σχήματα έφτιαχνε, λευκά άλογα, που κάλπαζαν ελεύθερα πλάι στο καράβι, για να μας συντροφεύουν.. <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-05-2007</td><td valign=top></td></table><br />