Το πέρασμα της γραμμής

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Όταν το υποσυνείδητο του παρελθόντος, συναντά το συνειδητό του παρόντος, καταγράφοντας την ιστορία του μέλοντος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έτρεχα...
Έτρεχα...
Πάντα έτρεχα...
Σκόνταφτα, έπεφτα...
Έκλαιγα, ούρλιαζα...
Μα πάλι στα δυό μου πόδια στεκόμουνα...
Και ξαναέτρεχα....

Μέσα σ'ένα δάσος ακόμη τρέχω.
Δάσος με μαύρα δέντρα,
και άσπρες φυλωσιές...
Δάσος, βασίλειο του γκρίζου...

Κάθε τόσο πέφτω, κάτι σπάω,
θέλω να μείνω εκεί,
πονάω.....
Δεν αντέχω άλλο...
Μα ο φόβος με σηκώνει,
με κυνηγούν, τρέχω....
Να ξεφύγω...

Μα εκείνοι μ'ακολουθούν,
είναι πίσω μου...
Γυρνάω...
Τους βλέπω...

Φιγούρες απόκοσμες,
φρικιαστικές,
άλλοι δίχως χέρια,
με σάρκες να κρέμονται παντού,
άλλοι δίχως πόδια,
να ίπτανται καθώς με κυνηγούν...
Κι άλλοι,
δίχως κεφάλι,
δίχως σώμα,
μόνο δυό μάτια, να με κυνηγούν...

Και η οσμή τους...
τι φρίκη θεέ μου τούτη η οσμή...
από που να βγαίνει τάχα όλη τούτη η μπόχα...
Είναι του Άδη το θειάφι που βρωμά;
Η μην είναι των ενοχών μου η φωνή;

Κι όλο τρέχω...
Να σωθώ...
Κι όλο πέφτω
Και χτυπώ...
Μαζεύω κομμάτια,
σάρκες, κόκαλα,
και κείνο το υγρό...
κουβάρι τα κάνω,
τα ρίχνω στον ώμο,
και τρέχω...

Και κάθε τόσο, πίσω μου κοιτώ...
Πλησιάζουν...
Νιώθω να με φτάνουν...
Δεν αντέχω...
Δίνω σάλτο πίσω από τους θάμνους...
Στο κενό...
Πέφτω στον γκρεμό...
Κατρακυλώ
Χτυπώ...
Παντού...
Πάνω σε πέτρες,
στους κορμούς των δένδρων,
στούς τοίχους του νού...

Και εκείνοι εκεί...
Στον γκρεμό,
με ακολουθούν...
Με σπρώχνουν...
Όλοι εκεί...
Πρόσωπα μακάβρια...
Μαχαιρωμένα, σφαγμένα,
με μάτια βγαλμένα,
δόντια ξεριζωμένα...

Μα όλα ίδια...

Όλα εγώ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-05-2007