Αχ και να'χα ένα ατσάλινο κορμί

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Όπου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάσαι που σ'έβαζε η μαμά πάνω στην κούνια?
Εκείνη χαμογελούσε κι εσύ φώναζες όλο χαρά και έξαψη...
¨Κι άλλο μαμά, πιό ψηλά, κι άλλο ψηλά, μέχρι τον ουρανό μαμα!"
Κι εκείνη έσπρωχνε την κούνια...

Κι ύστερα ξαφνικά μεγάλωσες...
Έτσι σου είπαν...
Μα εσύ στον καθρέπτη σου, δε βλέπεις παρά το μικρό παιδί.
Και στους εφιάλτες, τα γηρατειά που δεν σου ανήκουν...

Δύσκολη η ζωή, γεμάτη μαχαιρώματα...
η κίνηση πια μηχανική...
Αχ και να'χα ένα ατσάλινο κορμί...
Σαν όνειρο...
Να σα να το βλέπω, να καρφώνω στιλέτα στ'ατσάλινο κορμί μου,
ν'ακούγεται ο στριγγός ήχος π'αφήνει τ'ατσάλι στ'ατσάλι,
κι ένα γύρω στο χώμα, στιλέτα τσακισμένα...
Γεμάτο το πάτωμα με στιλέτα...
Άλλα σπασμένα, άλλα τσακισμένα, άλλα να λιώνουν...

Χα, σιγά μη τα λυπηθώ,
κάλιο να λιώνουν αυτά παρά εγώ...
Έτσι τα κοιτώ...
Δίχως οίκτο...
Απλά τα κοιτώ κι απορώ.
Μα τι έκανα τόσα χρόνια στο κορμί μου...
Όλα αυτά, κι άλλα τόσα,
και τόσα επί τόσα,
όλα μπηγμένα από μένα σε μένα....

Μα τόσο με μισώ;
Γιατί ε;
Τι μου έχω κάνει ε;
Με μαχαίρωνα δε λέω...
ε καί;
Με μαχαίρωνα επειδή κάποτε μαχαιρωνόμουν;
Και να συνεχίσω να μαχαιρώνομαι μόνο και μόνο επειδή μαχαιρωνόμουν;

Για μισό...
Κάτι σα συνήθεια μου μοιάζει...
Να, κάτι σαν το τσιγάρο...
Πρέπει να το κόψω το ρημάδι...
Μα πώς, πες μου, πώς;

Αχ και να'χα ένα ατσάλινο κορμί,
μια πανοπλία βγαλμένη απ' τα παραμύθια...
Να, όπως η αγάπη!!!
Φαντάσου λέει, ν'αγαπούσα τον εαυτό μου ε;
χα, που να βρεθεί τότε μαχαίρι να με μαχαιρώσω;
Πες μου, που;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-05-2007