ημερα αποφράς-ε-

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>ημερα αποφράς-ε-</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>ημερα αποφράς-ε-</b><p>Δημιουργός: marakos1948, <i>Μάριος</i><p><i> στη μνήμη εκείνης,που την είχα δει στον υπνο μου μελαγχολική ξημερωματα της προσχθεσινής ημέρας που θα με ταξιδευε κοντά της</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Αρχισε με τρεμάμενα τα χέρια ν ανοιγει δρόμο μέσα απο το σιωπηλό πληθος..αφήστε με να περάσω..κάντε στην άκρη..αφήστε με παρακαλώ.Τρεμουλιαστοί ηχοι απο παγωμένα χείλια,με ξεραμένο το λαιμό.<br />
Προχωρούσε ανοιγωντας με τους αγκώνες ενα διαδρομο για εκεί που τ όνειρο μιας ζωής κείτονταν αμίλητο με μισόκλειστα τα ματια στραμένα στο ταβάνι.Κάντε στην ακρη λοιπόν..είμαι ο αντρας της.<br />
Ξοπίσω του με βήματα γοργά ακολουθούσε ο γιός τους<br />
Τα μαλιά της απλωμένα.. νησίδα θανάτου σε μια κόκκινη λίμνη ...<br />
Διπλα της ενας οδοντίατρος που τον φωνάξαν απο εκεί κοντά, κρατουσε ακόμα το άψυχο χέρι της<br />
απ τον καρπό.<br />
Γυρισε και τον ρώτησε με τα μάτια καρφωμένα στα χείλια του..αιώνες πέρασαν για ν ακουσει το θλιβερό μαντάτο...δεν βρίσκω σφυγμό κυριέ μου...λυπάμαι<br />
Ο γιος τους με περισή ψυχραιμία,ανασήκωσε το σώμα εκεινης που με πολύ πόνο τον έφερε σε τουτο τον κόσμο......ίσως ζεί μπαμπά..ίσως ζεί..<br />
Σε λίγο κατεφθασε το ασθενοφόρο,χερια σηκωσανε το βαρύ κορμί και το απωθεσαν στο φορείο..<br />
Ζητησε να την συνοδέψει..αφήστε με να ελθω μαζί σας....ειμαι ο αντρας της...<br />
Ομως το μονο που του επιτρέψανε ητανε να μπει για λίγα λεπτά μεσα και να καθήσει στο πλάι της..<br />
Μιλησε μου αγαπημένη..πες κάτι σε παρακαλώ..σ αγαπάω ψυχή μου,πες μου μια λεξούλα<br />
τόση δά...<br />
Ενα δάκρυ μονο κύλισε απο το μαγουλό της πανω στο χέρι του..το τελευταιο ίσως αντίο που του το φύλαγε να του το δωσει η ίδια ,συντροφιά στη μοναξιά που του ανοιγε διάπλατα την σκοτεινή της πόρτα για να τον κλεισει σαν μέγγενη μεσα της,στο ανήλιο μπουντρουμι,που ουτε τα ονειρα δεν μπορούν να δραπετευσουν.<br />
Της χάιδεψε με στοργή τα ματωβαμένα της μαλλιά που προεξείχαν απο την γάζα που εκρυβε το πανω μερος του λαβωμένο κρανίου<br />
Καλό ταξίδι κυρά μου...ψελλισε βγαζωντας την ματωμένη βέρα της απο το ζεστό ακόμα δάχτυλο<br />
Δεν ειχε δάκρυα να απωθέσει σε τουτο το άψυχο σώμα,μόνο για λίγο ανάλαμψε η ψυχή του οταν ταξίδεψε στο χρόνο ο λογισμός του..."Που πάς χωρίς εμένα Μαριε,που πας?<br />
Μουχες υποσχεθει πως ποτε δεν θα μ αφηνες μόνη το ξέχασες? Ξεχασες το τραγουδάκι μας"μη φοβασαι,μη φοβασαι στο πλευρό μου πάντα θασαι"?<br />
Το ασθενοφόρο εφυγε βουβό ,χωρίς τον ήχο της σειρήνας,τον ήχο της ελπίδας,παίρνωντας μαζί του ενα νεκρό όνειρο..<br />
<br />
26 Νοεμβρη 1999, και ωρα 8 το βραδυ,ημερα που γιορταζε η κορη κι ο γαμπρός τους,έλειπε εκεινη<br />
απο την γιορτή που δεν ξανάγινε απο τότε...<br />
<br />
http://users.forthnet.gr/ath/mariosru/<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-05-2007</td><td valign=top></td></table><br />