Ένα χρόνο πρίν

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα έργο η ιστορία, πάντα στον μύθο της πατρίδας,
και στον πρώτο ρόλο, πάντα οι παράδες.
Υπήκοοι πιστοί κι αρχόντοι κι αφεντάδες
όλοι πιόνια είμαστε, της ίδιας της παρτίδας.

Τα ίδια κάθε μέρα, τα ίδια κάθε αιώνα,
χρόνος βγαίνει, χρόνος μπαίνει,
μα δεν ξυπνούν οι πεθαμένοι,
και τα όνειρα κοιμούνται μόνα.

Νιόνιο μου να ξέρεις, τα μόνα που με σώνουν,
είναι τ 'άγραφα, που τις νύχτες μου με ζώνουν,
πό' ρχονται και μου μιλούν, για τα αμπόρετα γενόμενα,
για τα φτυσμένα μπορετά και τ' άχρηστα τα δρώμενα.

Και κείνα που στον τάφο μου με χώνουν,
είναι τα γραπτά, που τις μέρες μου στοιχειώνουν,
φιρμάνια κι όρντινες και οι βουλές τους, πό 'ρχονται κι ορίζουν,
τα δέοντα, τα είθισται και τα σκυλιά τους με δυο μάτια που γυαλίζουν.

Αχ και να 'μουν Κατσαντώνης στα βουνά,
στου Αλή πασά τον σβέρκο, καθισμένος,
να 'φτυνα τα γρόσα και τα φλουριά που μας κουνά,
και σε μια τρύπα στο βουνό, να πάω προδομένος.

Αχ και να 'χα μεγαλώσει λέει,
να φορούσα το κορμί μου και να πάω,
εκεί που 'θελα πάντα να γυρνάω,
κι εκεί που τ' άρμα μου θα πλέει.

Νιόνιο μου να ξέρεις, τα μόνα που με σώνουν,
είναι τ 'άγραφα, που τις νύχτες μου με ζώνουν,
πό' ρχονται και μου μιλούν, για τα αμπόρετα γενόμενα,
για τα φτυσμένα μπορετά και τ' άχρηστα τα δρώμενα.

Και κείνα που στον τάφο μου με χώνουν,
είναι τα γραπτά, που τις μέρες μου στοιχειώνουν,
φιρμάνια κι όρντινες και οι βουλές τους, πό 'ρχονται κι ορίζουν,
τα δέοντα, τα είθισται και τα σκυλιά τους με δυο μάτια που γυαλίζουν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-05-2007