Πέργαμος

Δημιουργός: Ηλίας Πολίτης

Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης άρχισε επίσημα στις 7 Απριλίου του 1453. Όμως οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους με την μεταφορά των κανονιών και τον Μάρτιο με την έλευση του Οθωμανικού στρατού κάτω από τα τείχη της Πόλης.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Πίσω μας αφήσαμε, τόπο ιερό
Στο φονιά λυγίσαμε και στο μακελειό
Πέρα από τη θάλασσα ,βρήκαμε ζωή
άλλη πόρτα ανοίξαμε, σαν επιστολή

Γράφει για το θάνατο, που έκαψε το φως
Το μίσος το αθάνατο , να ήτανε αλλιώς
Που περνά τα σύνορα , με πανιά κλειστά
Και τα μάτια σήμερα, είναι σφαλιστά

Όλα τα καράβια μας , έχουνε φυγή
Σ' ετούτο το ταξίδι μας, δεν υπάρχει γη
Θρέφει η ορφάνια μας, τους μικρούς καημούς
Και η περηφάνια μας, σκίζει ουρανούς

Μέτρησες τα όνειρα, για να δεις ποιο λείπει
Μα έλειπαν τ' αδέρφια μας, γίνανε πια κήποι
Φύτρωσαν σαν κρίματα, στην αυλή του χρόνου
Στο παλιό υπόγειο, του καινούργιου πόνου

Άδικα περίμενες ,να σε βρει ο ήλιος
Ήρθες απ' την Πέργαμο κι ήμουνα ο φίλος
είχαμε κατάλοιπο , κάποιο Λα ματζόρε
και τις αρμονίες μας, στο φτωχό μινόρε

Ήταν τα ντουζένια μας, του περιθωρίου
κι οι αναμοχλεύσεις μας, του πεζοδρομίου
πάντα ανακατεύαμε, την παλιά μας στάχτη
κι η γεύση της απώλειας ,μοιάζει με αδράχτι

Που σέρνει πάντα τους καιρούς, μέσα από λίγες λέξεις
Δεσκατινή η γλώσσα μας , δεν έχεις να την πλέξεις
Τη φέραμε σαν όμηρο, μετά τη δυστυχία
Ένα Ανώι ανώριμο, με θέα τη σοφία

Θυμάμαι την Ανάσταση και την παλιά ενέδρα
και τον παπά να ευλογά, με Άγιο στην εξέδρα
άσπρα κεριά που έσβησαν, στο κύμα του Αιγαίου
με τη Βατίστα κεντητά, στην άκρη του ωραίου

Εκείνα τ' αδιόρατα, ποιος να τα προλογίσει
Μην κλαις , το σπίτι είναι εκεί, που η καρδιά θ' ανθίσει
Ξέρω, είχες μια μόνη αποθυμιά, που σ' έκανε κομμάτια
Να δεις, για μια μόνο φορά, αυτά τα μονοπάτια

Που έπαιξες, με σκαλιστά, ξύλινα ανθρωπάκια
Και μίλαγες για λευτεριά, πριν φτάσουν τα φαρμάκια
Η μοίρα σ' έφερε εδώ, στου Κούμ-Καπί τα μέρη
Και σου έμεινε το πατρικό, το δίκοπο μαχαίρι

Αυτό που κληρονόμησες, μέσα στα σωθικά σου
Και κάθε που φτάνει ο καιρός, να κόβει την καρδιά σου
Το χώμα που σε γέννησε ,σ' αναζητά ακόμα
Κοιμήσου, δεν ξημέρωσε κι ετούτο τον αιώνα.

www.eliaspolitis.gr
[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-05-2007