Η γέννηση ενός Θρύλου Δημιουργός: Νεφελοβάτης Ένας λαός χάνεται σαν ξεχάσει την ιστορία του.. Και ένας άνθρωπος το ίδιο… Και στην Ιστορία με γοήτευαν εκείνοι που έμεναν και έδιναν τις μάχες τους. Και ας ήξεραν από τα πριν πως μπορεί να ναι χαμένες.. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Μ αρέσει να διαβάζω ιστορία. Όχι από κείνη του σχολείου, με τις ημερομηνίες και τις πολυπράγμονες αναλύσεις και ερμηνείες διαφόρων ειδικών. Από κείνη που είναι γραμμένη σα μυθιστόρημα μέσα από τις πηγές της εποχής που διαπραγματεύεται. Που σε μπάζει μέσα στο ρυθμό της εποχής, και τελικά σε κάνει να πηγαίνεις εκεί, να νιώθεις τα λεγόμενα ιστορικά πρόσωπα όπως πραγματικά ήταν και όχι όπως μας τα παρουσιάζουνε.. Σαν ανθρώπους ζωντανούς, που είχαν όνειρα και ελπίδες, οράματα και ανησυχίες.. Που έκαναν και λάθη και είχαν και πάθη. Που ήταν ζωντανοί και πάλευαν, για αυτό που πίστευαν, όσο και να μην ήταν εφικτό κάποιες φορές..
Σήμερα λοιπόν, αυτή τη μέρα, θέλω να θυμηθώ έναν άνθρωπο, και όχι ένα βασιλιά, αν και ήταν από τους λίγους που κοσμούσε τον τίτλο και όχι ο τίτλος αυτόν. Ναι εκείνον που αποκαλέσανε και μαρμαρωμένο Βασιλιά, αυτόν που έθρεψε τα όνειρα και τις ελπίδες τόσων γενεών Ελλήνων μέσα στη σκλαβιά και τη μαυρίλα.
Αυτόν που στάθηκε και πολέμησε στις δικές του Θερμοπύλες.. Αυτόν που έμεινε και έδωσε τον αγώνα του μέχρι την τελευταία στιγμή, ενώ ήξερε, πως όλα, μα όλα ήταν χαμένα. Και ενώ μπορούσε να φύγει.. Του είχε δοθεί η ευκαιρία άλλωστε. Και ο αντίπαλος του, του το είχε προτείνει, μια και έβλεπε πως τραβάει σε μάκρος ο αγώνας. «Πάρε ότι θέλεις μαζί σου, και όσους απ τους κατοίκους θέλουν, και είσαι ελεύθερος να ταξιδέψεις όπου θες..». Και οι σύμβουλοί του ακόμα, κάποιοι απ αυτούς του πρότειναν να δεχτεί. Άλλωστε με τι να πολεμήσει..; 8.000 οι υπερασπιστές 200.000 οι εχθροί, και ερχότανε και άλλοι συνέχεια, τραβηγμένοι, απ την υπόσχεση πως θα λεηλατήσουνε την Βασίλισσα των πόλεων. Σαν τις ύαινες που τις τραβά το αίμα...
Οκτώ χιλιάδες άντρες, να φυλάν τα τείχη χιλιομέτρων, και μάλιστα το πιο αξιόμαχο τμήμα οι οκτακόσιοι μισθοφόροι του Ιουστινιάνη.. Αυτοί οι Λατίνοι, που εν πολλοίς ευθύνονταν για την παρακμή της Πόλης, ήταν εκείνοι πάνω στους οποίους βασιζότανε οι τελευταία άμυνα..
Τα τείχη παλιά, αιώνες αντέχανε τα στίφη των εχθρών, που σπάζανε σαν κύματα σε βράχια. Μα υπήρχε μια διαφορά. Που την έκανε ο Ουρβανός, εκείνος ο κατασκευαστής από την Ουγγαρία. Που έφτιαξε το μεγάλο το κανόνι. Που είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του στους Βυζαντινούς, μα δεν είχανε λεφτά να τον πληρώσουν και πήγε έτσι στον αντίπαλο, μια και ήταν πλειοδότης.. Πώς να αντέξει η αρχαία πέτρα στα νυχθημερόν χτυπήματα του ατσαλιού..;
Μα άντεχε, πέρα από κάθε προσδοκία. Όχι η πέτρα, οι καρδιές που την υπηρασπίζανε αντέχανε, και αναγκάσανε τον αντίπαλο την πρόταση να κάνει.. Ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Κωνσταντίνο, αν έφευγε..; Και ο Δαβίδ ο ΜεγαλοΚομνηνός της Τραπεζούντας, λίγα χρόνια αργότερα, αντιμέτωπος με το ίδιο δίλλημα, από τον ίδιο αντίπαλο, παραδόθηκε.. Οι αιτιάσεις πολλές, να σώσει το λαό από ένα χαμένο αγώνα, να μη χυθεί άσκοπα αίμα, να γλιτώσει και η οικογένειά του. Το αποτέλεσμα; Τον σκότωσε ο Σουλτάνος μετά από λίγα χρόνια, μαζί με τους γιούς του, και πήρε τις κόρες του στο χαρέμι του.. Και ας είχε δώσει το «λόγο» του πως θα τους προστατεύσει..
Ξεστράτισα, μα η ιστορία δεν είναι γραμμικοί, και οι συνειρμοί που φέρνει το κάθε της νήμα, μπλέκονται με άλλα και υφαίνουν το υφαντό που ξέρουμε..
Άσχετα με το αποτέλεσμα κανένας εχέφρων μπορεί να μην κατηγορούσε τον Βασιλιά που θα παραδέχονταν την ήττα του. Που δεν οφειλόταν και σ αυτόν τελικά. Σάμπως τι είχε παραλάβει..; Μια σκιά αυτού που ήτανε κάποτε μια αυτοκρατορία. Μια πόλη, που μόνη της προσπαθούσε να επιβιώσει μέσα σε μια θάλασσα εχθρών. Που το μόνο που τη στήριζε ακόμα ήταν η αίγλη της παλιάς της δόξας.. Και πάλι όσα μπορούσε έκανε, και βασιλιάδες «ομόθρησκους» παρακάλεσε, και υποταγή έταξε στον πάπα, και τελικά τι έλαβε.; Λόγια συμπαράστασης, και μια χούφτα τοξότες..
Μα όλοι τον θυμούνται, γιατί έδωσε τη μάχη του, και αν ακόμα έχασε, βγήκε νικητής. Νικητής του χαρακτηριστικού εκείνου που είναι που μας καθορίζει σαν ανθρώπους, του ενστίκτου. Εκείνου της επιβίωσης..
Ίσως να σκέφτηκε εκείνο που είπανε και άλλοι, πριν και μετά απ αυτόν.. Σε σαράντα χρόνια όλοι όσοι πολεμάμε εδώ, θα είμαστε πεθαμένοι. Δεν θα υπάρχει τίποτα που να μας θυμίζει. Μπορούμε να φύγουμε και να ζήσουμε όσα χρόνια μας αναλογούν. Μα σκλάβοι.. Ενώ μένοντας μπορεί και να πεθάνουμε..
Ναι μα θα πεθάνουμε ελεύθεροι..
Και πεθαίνοντας, γέννησε ένα θρύλο…
Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-05-2007 | |