Ονειροπαρέα Δημιουργός: Νεφελοβάτης Είναι κάτι ώρες που τα σύνορα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία γίνονται αχνά.. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Μες της νύχτας τη σιωπή το να περπατάς είναι ένα ταξίδι, ακόμα και αν είσαι και στην πιο μεγάλη πόλη.. Άλλη θωριά έχουν τα πάντα, μια και όση μαγεία ακόμα υπάρχει στην καταπνιγμένη από το τσιμέντο φύση, τότε διαλέγει δειλά να ανασάνει.
Μες τα λουλούδια που ξεφυτρώνουνε από τα σπασμένα πεζοδρόμια, μέσα από τα δέντρα που ελεύθερα ξεμουδιάζουνε στο φύσημα του ανέμου. Στα κτήρια που ονειρεύονται τα όνειρα τα δικά τους. Στους αλαφροΐσκιωτους που περπατάν μέσα σε γαληνεμένα πάρκα και μιλάνε με τις Δρυάδες, εκείνες που προστατεύουνε τα νεαρά δεντράκια, μα και κάθε ζωντανό που δίπλα τους κουρνιάζει.
Ταξίδι εν πολύς μοναχικό, εκούσια γινωμένο. Μια και τα πρωινά σε απωθούν. Και ας είσαι αναγκασμένος τμήμα του πλήθους να φανείς. Δεν είσαι εκεί ολόκληρος, στο μεταίχμιο ήσουν πάντα.
Αυτές είναι οι ώρες οι δικές σου, του ποιητή, του βάρδου, του εφιάλτη και του ονείρου. Και ας έχεις μόνο ένα ποτήρι όνειρα για συντροφιά. Καλόδεχτη η παρέα τους, βάλσαμο ειν’ η γεύση τους, μετάξι η αφή τους. Κι ας κρύβονται απ’ του ήλιου τη φωτιά.
Μονάχο δε σ αφήνουνε, ούτε και συ στην ερημιά τ’ αφήνεις διψασμένα. Απ’ της καρδιάς τον ουρανό βροχή απαλή τους στέλνεις, να πιούν να ξεδιψάσουνε, αγάπη πάντα να ‘χουν…
Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-05-2007 | |