Αθήνα-θεσσαλονίκη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αθήνα-θεσσαλονίκη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αθήνα-θεσσαλονίκη</b><p>Δημιουργός: Oblivion land, <i>Ειρήνη</i><p><i> Μερικές φορές, ακόμα και τα 500 χιλιόμετρα, είναι πολύ πιο κοντά από την πραγματική απόσταση που μας χωρίζει</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Εσύ εκεί… Αγαπημένος, λατρεμένος, ποθητός, μακριά…<br />
<br />
Κι εγώ εδώ… Να σε σκέφτομαι, να πονάω στην έλλειψή σου, να νιώθω άδεια χωρίς εσένα, να έχω ανάγκη μόνο να σε κοιτάζω. Φέρνω στο νου μου την μορφή σου, να μου χαμογελάς. Δεν χρειάζεται να κλείσω τα μάτια για να σε δω. Τα μάτια της ψυχής μου πάντα σε βλέπουν, σε έχουν απέναντί τους και σε κοιτάζουν.<br />
<br />
Σ’ αγαπάω, σε νοιάζομαι, σε θέλω, σε ποθώ, πονάω. Όλα μαζί, ανακατεμένα, γλυκόπικρα. Έφυγε το θέλω πια, το ποθώ έγινε ακόμα παραπάνω, όλα μαζί έγιναν ανάγκη αρχέγονη. Σαν την ανάσα στο πρώτο κλάμα του μωρού.<br />
<br />
Λογική και συναίσθημα αντιπαλεύουν, μάχονται λυσσασμένα, με ξεσκίζουν. Κι η λογική φεύγει, παύει να υφίσταται, δεν έχει θέση πια.<br />
<br />
Το μόνο που έχει πια σημασία είναι η ανάσα σου που αφουγκράζομαι όταν εσύ κοιμάσαι. Το βλέμμα μου που ταξιδεύει πάνω σου όταν κινείσαι. Το χέρι μου που πονάει κάθε φορά που δεν μπορεί να σ’ αγγίξει. Τ’ αυτιά μου που θέλω να τα κλείσω αν δεν ακούω την φωνή σου.<br />
<br />
Δεν θέλω να τα πω, δεν θέλω να τα ακούσω να βγαίνουν φωναχτά απ’ το στόμα μου. Γιατί τότε θα αναγκαστώ να πάρω αποφάσεις που με πονάνε. Μα εσύ ξέρεις και με ρωτάς. Σε θαυμάζω γι’ αυτό. Έτσι κι αλλιώς πάντα σε θαύμαζα. Μα τώρα για ένα λόγο παραπάνω. Είσαι πιο γενναίος από μένα ζητώντας ν’ ακούσεις όλα αυτά, που ξέρω ότι δεν θέλεις στην πραγματικότητα να τα πω. Παρόλα αυτά το ζητάς, όσο κι αν αυτό σε πονάει.<br />
<br />
Με ρωτάς… Και υπεκφεύγω. Ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί σ’ αγαπάω. Γιατί πονάω μακριά σου. Γιατί πονάω χειρότερα χωρίς εσένα. Γιατί ορκίστηκα στον εαυτό μου να σε προστατεύω, να σε κάνω ευτυχισμένο. Και τώρα νιώθω να καταπατώ αυτό τον όρκο. Πονάω για μένα και πονάω γιατί σε πονάω. Και τα δυο μαζί. Αφόρητος συνδυασμός. <br />
<br />
Θέλω να έρθω να σε βρω. Να σε αγγίξω, να σε αγκαλιάσω, να σε γευτώ, να σε μυρίσω, να χαθώ μέσα σου, γύρω σου, δίπλα σου. <br />
<br />
Να μπορούσες μόνο να με κρατήσεις, έστω για λίγο, αγκαλιά απόψε…<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-06-2007</td><td valign=top></td></table><br />