Χαίρομαι που υπάρχεις όνειρο μου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Χαίρομαι που υπάρχεις όνειρο μου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Χαίρομαι που υπάρχεις όνειρο μου</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> Τους δικούς της κύκλους κάνει η ζωή. Και σαν ολοκληρώνονται, μπορεί να καταλήγουν στην αρχή, μπορεί να εφάπτονται με άλλους, νέους. Ή και μπορεί να είναι μια σπείρα, μια άτραπος.. Μια πάνω, μια κάτω ή ακόμα και οριζόντια...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Στην αρχή πάλευα.. Ονειρευόμουν και πάλευα να φέρω το όνειρο εδώ. Πότε τα κατάφερνα και πότε όχι. Αυτά που περνούσαν από μένα τα κατάφερνα πάντα, όσα τα ήθελα πολύ. Και ακατόρθωτα να ακούγονταν, να λέγονταν, τα κατάφερνα.. Μα τα άλλα.. Αυτά που αγάπη διψούσαν για να δώσουν.. Κάποια ναι, τα πιο πολλά όχι.. <br />
<br />
Ερχόταν πολλές φορές όταν είχα πάψει να ελπίζω.. Ερχόταν μα δεν ήμουν πια εκεί.. Όχι μόνος μου μάλλον, μια και πλέον είχα και ένα σύντροφο, που δεν καταλάβαινε από αγάπη. Ο πονεμένος εγωισμός ήταν ή αν θέλετε η αυτοπροστασία μου.. Που έλεγε σιωπηλά, μα που ήσουν αγάπη σαν πέθαινα..; Που ήσουν τότε που έφτιαχνα λίμνες και ποτάμια, αλμυρά; Απ τα δάκρυα για σένα, απ τις ευχές που πέφταν μαζί με τα αστέρια και μου τρυπούσαν την καρδιά; Που ήσουνα αγάπη μου τότε..;<br />
<br />
Και μετά απλά προσπερνούσα.. Όταν το έβλεπα να γίνει έτσι έφευγα, και μάζευα τα όνειρα στην ονειροθάλασσά τους, τα άφηνα να γιατρευτούν και προχωρούσα.. Μα πάλι τα ίδια, και πολλές φορές αρνιόταν και τα άτιμα να βγουν.. Δεν άντεχαν άλλες πληγές μου λέγαν. Και μου άφηναν παρέα τον σύντροφο και εχθρό τους, που τα τρόμαζε, μα με ανακούφιζε πονηρά. Με γλυκά ψέματα με νανούριζε και μου δίνε το ποτό του κάθε βράδυ να πιώ. Αυτό το βαρύ υπνωτικό, συνήθεια που λένε, και σιγουριά, για να κοιμηθώ ήσυχα μου έλεγε, σε ένα ύπνο βαθύ και ξεκούραστο τάχα.. Χωρίς όνειρα..<br />
<br />
Α ναι γιατί και στα πιο φωτεινά τα όνειρα υπάρχουν και σκοτάδια.. Όσο πιο πολύ το φως, τόσες πιο βαθιές και οι σκιές του. Μα και πιο δροσιστικές συνάμα, σαν τη σκιά του αρχαίου πλάτανου, απομεσήμερο καλοκαιριού.. Εκείνος όμως έλεγε πως έχει και δράκους εκεί κάτω, και τον άκουγα, αφού εκείνα ήτανε χαμένα και αντίλογο δεν είχε..<br />
<br />
Έφτασε κάποτε η μέρα που βαρέθηκα αυτόν να ακούω.. Όχι δεν το έκανα μόνος, δεν είχα επιφοίτηση. Μου το θύμισε.. Η αγάπη μου το δείξε, και μου δώσε να υφάνω το πιο μεγάλο το όνειρο, με τα πιο ζωντανά χρώματα που είχα δει ποτές μου. Και με φως, α ναι τι φως… Ολόλαμπρο ήτανε και δυνατό, και απαλό συνάμα. Μα χάθηκε… <br />
<br />
Μόνος είμαι τώρα με τ’ όνειρο παρέα. Κι αυτή τη φορά κάνω κάτι διαφορετικό. Δεν το προσπερνάω.. Το φροντίζω, κάθε βράδυ, το λούζω στο φως του φεγγαριού, τα φτερά του καλλωπίζω με τα αστέρια. Φως μυστικό του δίνω για να πιει, από τις ευχές απ τα πεφταστέρια που μαγεύω τα μεσάνυχτα. Το σεργιανίζω κάθε ηλιοβασίλεμα στην ακρογιαλιά, και κάθε αυγή στις βουνοκορφές, να χαρούμε τον ήλιο παρέα. <br />
<br />
Λεύτερο το χω μα δε θέλει να φύγει, αν και πετά και με παίρνει μαζί του καμιά φορά ως τα σύννεφα να με περπατήσει στα δικά τους μονοπάτια..<br />
<br />
Και ένα πράμα του λέω κάθε βράδυ πριν μ αγκαλιάσει. <br />
<br />
Χαίρομαι που υπάρχεις όνειρο μου, κι ας πονώ, και δε σ αφήνω κι ας χαθώ..<br />
<br />
Ίσως γιατί σαν φτάνει κανείς στον πάτο του βυθού, θέλει μια παρέα, κι ας είναι και ένα όνειρο ορφανό..<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-06-2007</td><td valign=top></td></table><br />