Αμετανόητη

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Όλα τα όνειρα, όνειρο τα κληρονομεί και άνθρωπος κανένα (Κ. Δημουλά)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είναι που δεν αντέχω
τόση ευτυχία εύθραυστη,
τα μεσημέρια να κουρνιάζει
κάτω από μαλακό προσκέφαλο
Ούτε κι αγνωμοσύνη είναι στη ζωή
για όσα προηγήθηκαν της ώρας τούτης
Μ’ έχει ανταμείψει και στα καθημερινά
η ασταθής πραγματικότητα

Κατά καιρούς είχα κι εγώ φτερά
και νύχια για να σκαρφαλώνω στις κορφές
και μάτια ασορτί με παρωπίδες
για να κοιτά μόνο μπροστά ο προορισμός μου

Ύπουλη όμως που ‘ναι η ψυχή
όταν αρχίζει να τη θρέφει η ματαιότητα
Σου κάνει ένα σεισμό
και τρέχα γύρευε

Και είναι τώρα αυτή η σιγουριά
αίσθηση που σκοτώνει
Γιατί το βράδυ ίδιο θα ‘ναι το πρωί
και πάλι βράδυ θα ‘ρθει, όμοιο με τ’ άλλα
τα πάντα σκοτεινά, πάντα περίπλοκα
πάντα ξημερωμένα

Εξήγηση καμία δεν οφείλω… πουθενά
Απροσπέλαστη ανατέλλω και
πετσοκόβω έντεχνα τη σκέψη μου
σε ισοπαχείς λωρίδες –επιδέσμους–
Να σταματήσει επιτέλους, αυτή,
η ακατάσχετη αιμορραγία
θλίψης αδιευκρίνιστης
Όσο αιμοστατικά τα πρωινά,
τόσο αιμορραγικά τα βράδια
Ισορροπίες της κολάσεως!

Που να με πάρει ο χρόνος!
Πάλι αυτός ο θάνατος
έμεινε δίχως σώμα;
Ικέτης, άστεγος επαίτης

Κακή μέρα, σε χρειάζομαι
Γύρνα πίσω!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-06-2007