Καθώς ο κόσμος αργοσβήνει

Δημιουργός: sofia_lou

"Ταχα και όποιος δε μεθά και όποιος δε τραγουδήσει, και όποιος στα αγκάθια δε πατά, μια μέρα δε αφήσει, τα αγαπημένο μας νησί, που έτσι γερά πατούμε; ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ"

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αντίο, γιατί δε θέλω να μυριζω λουλουδια απο ξένους κήπους...
Επειδή μονάχα από το σώμα σου η αρμύρα του πελάγους είχε κάτι να διδάξει τα χείλη μου.

Εχω ρίξει τα χέρια νεκρά και αδύναμα...
Λίγες λέξεις ακόμα...
Δεν έχουν τίποτα σε αυτό το κόσμο να αγκαλιάσουν...

Ξέρεις, έχω φυτέψει ένα πέλαγος έξω απ' το σπίτι σου, να ρίχνεις χάρτινα καράβια και ευχές...
Αργά αργά, θα υποχωρήσει το χαρτί, αργά αργά, ο θάνατος και η καταστροφή θα τα φέρει σε μένα...

Μαρτύρησα στο δάκρυ το νυχτερινό σου την αγάπη μου...
Κάθε φορά που θα σπαράζεις για εμένα, θα 'ναι γιατί σε αγάπησα...

Ούτε που θέλω να με καταλάβεις απόψε...
Οι μέρες θα κυλούν προαποφασισμένα, και εσύ θα αποκρυπτογραφείς τις σκέψεις μου.

Δε σου αφήνω ερείπια πίσω...
Για σένα μόνο λέξεις χρυσαφένιες, για σένα μόνο αγάπη...
Μια ουράνια γέφυρα, θυμάσαι;
Και ύστερα λέγαμε θα 'μαστε πιο κοντά;
Πόσο πιο κοντά μπορούσα να σταθώ μπροστά στο θαύμα της αγάπης σου;

Θέλω μονάχα όταν κοιτάς τα μάτια εκείνα που θα σε κάνουν να ξεχάσεις τα δικά μου, θέλω μονάχα τότε, να ψυθιρίσεις το όνομα μου, φευγαλέα...
Και εγώ ουράνιο γιορτή θα οργανώσω,
Και εγώ για σένανε θα έχω το κουράγιο να χαμογελώ...

Δεν αντέχει το σώμα, μαράθηκε...
Δεν αντέχει η ψύχη μου, αλλάζει...
Και ύστερα χάνομαι, το βλέμμα θολώνει...
Μου χες πει κάποτε πως τα χέρια μου βγάζουν φωτιές...
Μου χες πει...
Μα αν απόψε τα δεις πιο κοντά...
Ήταν αίμα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-06-2007