δειλία υπάρξεως

Δημιουργός: χρήστος

καλή σας μέρα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ζηλεύω την τόλμη άλλων
κι ιδίως εκείνων που διχοτόμησαν τον άνεμο
και καθυπόταξαν τα πλάτη της θαλάσσης
με μια καρίνα μοναχά και μ’ ένα ιστίο,
αδιαφορώντας για τα παραμύθια που έλεγαν
γι’ αερικά και για θαλάσσια τέρατα,
και με όπλο μοναχά τον πάντα άσβεστο πόθο
γι’ άλλων ακτών αντάμωμα
γι’ αντίκρισμα άλλων φάρων...

μα εγώ μέσα μου κρύβω δειλία υπάρξεως
αν και καλά γνωρίζω – όπως όλοι-
πως ότι γίνεται ανόρεχτα, δεν γίνεται σωστά.
Κι εγώ δεν υπάρχω σωστά.
Διαψεύδοντας καθημερινά το χρέος του προορισμού μου
και επιτρέποντας στα βλέφαρα–φορές- να κλείνουν
αφήνοντας αδάκρυτες τις κόρες των ματιών μου
μπροστά στον πόνο των ανθρώπων, ή στο θάνατο
κι εφησυχάζοντας στο «δεν είδα τίποτα,
δεν ξέρω, δε με νοιάζει»

Ανασηκώνομαι. Τι μ’ έκανε αλήθεια να ονειρευτώ απόψε
αγάλματα, που σαν να αναθυμήθηκαν την αρτιότητά τους
βαλθήκανε να σκάβουνε τη γης με νύχια και με δόντια
να βρουν τα ακρωτηριασμένα μέλη τους;
Και γέμισε ο ύπνος μου κενά και σκάμματα βαθιά…
Μυστήριο.
Ενδεχομένως να κρύβω υποσυνείδητα
μια ανάγκη ολοκλήρωσης που δεν την άγγιξα ποτέ
ή έναν πόθο επιτέλεσης του χρέους μου
ως άνθρωπου…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-06-2007