Κραυγή κατάλευκη .

Δημιουργός: Αστρόκηπος

Όταν καταπίνω τη νύχτα σαν πυρωμένο φίδι, τρέμουν από μέσα οι ψυχές και τα λευκά πόδια των κυμάτων . . .

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σήμερα ο άνεμος φυσάει ανάποδα
κι η γη φρενάρει..
Τα σύννεφα δεν τρέχουν πια..
μπουσουλάνε..
Ο ήλιος μοιάζει ακίνητος.
Το νιώθεις απ΄ τα κόκκινα σάλια του
που στάζουν στο σύμπαν
απ' την αποχαύνωση..

Κλείνω τα μάτια
τώρα που εισπνέω μνήμες
κι εκπνέω μαδημένα σκυλιά που γαβγίζουν καλησπέρες..
Ίσα που τα διακρίνω στο βάθος να κουβαλάνε λάβες και βότσαλα
και δάση από σαρκοφάγα φυτά..

Να κοιμίζουν τη θλίψη μου σε σκηνές 4 ατόμων..

Να πασαλείβουν την άσφαλτο με νερό που προοριζόταν για την Αφρική
και τελικά μετά από εξωκοσμικές διαβουλεύσεις κυλάει στον Άδη..


Θέλω έναν έρωτα..
που να φυτεύει στο μυαλό μου
πάνθηρες που φλέγονται κάτω απ' τ' άστρα..

που να μαθαίνει κολύμπι στα δελφίνια..

Θέλω έναν έρωτα..
να χορεύει ταγκό στο αίμα μου
και γλώσσες από λυσσασμένα ερπετά
να γλύφουν την ψυχή μου..

Θέλω έναν έρωτα..
που τρακάρει μετωπικά με τα γήινα
και λαμπαδιάζει η άβυσσος..

Θέλω έναν έρωτα..
που πηδάει απ΄ το γκρεμό και σώζεται..

που ξεφλουδίζει τ΄ άστρα και πίνει το ζουμί τους..

που 'χει το γέλιο 8.000 ήλιων..

που δαγκώνει τη μοναξιά και την αφήνει να κείτεται
στη μέση του δρόμου..

που ταΐζει τη νύχτα με τον ιδρώτα μου..

που συχνάζει σ΄ απάτητα όνειρα..

που 'χει τη γενναιότητα ανθρακωρύχων
400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης..

που σαλεύει σαν αδέσποτο φύλλο ξεκολλημένο
πάνω από πυρκαγιά εμπρηστών οικοπεδοφάγων..

που ζωγραφίζει ανατολή πάνω στη δύση
κι αναπηρικά καρότσια με φτερά αετών..

Μέχρι τότε . .
θα σωπαίνω
περισσότερο απ΄ τα σπήλαια..

Μέχρι τότε . . .
θα ουρλιάζω λιγότερο απ΄ τις ρυτίδες
άγαμης 40αρας...

Μέχρι τότε . . . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-06-2007