Αυτοδίδακτος Χρόνος

Δημιουργός: Avalon, william Smith

Ο άνθρωπος που φοβάται να υποφέρει, υποφέρει ήδη απ’ αυτό που φοβάται. Nte Montain

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Η ιδιοτέλεια της σκέψης
με παρότρυνε ξανά να σου μιλήσω

μέσα από την μικρή δικλίδα ασφαλείας
που ξεχωρίζει το πραγματικό, από το φανταστικό των καιρών μας

Πάλι γράφω, χωρίς να ξέρω το τέλος της ιστορίας
νιώθω κομμάτι της, αλλά όχι πρωταγωνιστής
ένας απλός παρατηρητής της ψυχής είμαι William

ένας περιπλανώμενος θίασος

που πλάθει καινούργιες ιστορίες
για να διασκεδάσει τον κόσμο, εκτός κειμένου
και συνήθως αυτοσχεδιάζοντας...

Δακρύζει ο καιρός
και ποτίζει την ψυχή μου με μελαγχολία
με μια καινούργια δροσερή αναβολή
για το τέλος των χρησμών

Το μείγμα που έφτιαξα και πάλι σήμερα
μου μοιάζει ανθρώπινο
αν και πάνε χρόνια από τότε, που έμαθα να ζω με το φθαρτό μου

Ελιξίριο θαυματουργό
η αποστασία της ψυχής από το σώμα

οι δυο πραγματικότητες
οι δυο αντιλήψεις του χώρου

Εδώ σε αυτή τη διάσταση
η κακία , η νουθεσία και η ειρωνεία μηδενίζονται
καθώς μοιάζουν με σταγόνες
μέσα στον οίνο των γευστικών αποφθεγμάτων
της άλλης ζωής

και όχι με νερωμένο κρασί μιας παγιομένης κατάστασης

Είμαι πάλι μια σκέψη

μια ανώτερη θρησκεία
που προσεύχεται κάθε βράδυ
με το δικό της δόγμα
για τον εξαγνισμό του κόσμου

Και κάθε μικρής γωνιάς αυτής της αυταπάτης...

Ο χρόνος μου δεν έχει κάνει σπουδές
γεννήθηκε σε μια στιγμή του πόνου
και από τότε, ακολούθησε τη δική του ανελικτική πορεία

Είναι αυτοδίδακτος και οι νότες του πηγάζουν
δυνατές και στιβαρές, σαν τις λέξεις του
έξω από κάθε είδους διδασκαλία
έξω από κάθε είδους μάθησης

Είναι άναρχος , έξω από νόμους γήινους και διδακτορικά
νομοθετών...

Η αποτελεσματικότητά του κρίνεται ακόμα
η σοφία του δεν έχει ακόμη εξηγηθεί

όμως ώρες - ώρες νιώθω ότι κι εκείνος γερνάει
και κατεβαίνει καμιά φορά στη γη
για να συναντηθεί με τους ανθρώπους
να τους κλέψει την ψυχή
και να συνεχίσει τη δύσκολη ανηφόρα
που διάλεξε για δρόμο...

Σαν κι εσένα είναι William, εγωιστής
σαν κι εμένα ιονιστής
που ανακυκλώνω τον ίδιο αέρα
μέσα στο μουντό δωμάτιο της εξέλιξής σου

για να σου δώσω ακόμη μερικά δευτερόλεπτα
ελπίδας και αυταπάρνησης , μέχρι το επόμενο γνωμικό
που θα τα ξαναπούμε....

Μέχρι τότε, γεύσου τη γύρη των στιγμών σου
και τη ζωή ,μέσα από την Άνοιξη που πλανάτε στον αέρα
σαν αλλεργία για να σε υπονομεύσει...[/I]

[U]Καλό σου μήνα χρόνε, χαμογέλασε.....[/U]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-06-2007