η κάθοδος Δημιουργός: marakos1948, Μάριος μη πριονμίζεις τα σκαλιά ξοπίσω σου,θα τα χρειαστείς όταν έλθει η ώρα να κατέβεις Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Καθώς ανεβαινε εκεινη τη σκάλα,κατάλαβε πως δεν οδηγούσε πουθενά.Γυρισε τότε έντρομος και αντίκρυσε ξοπίσω του τα σκαλοπάτια να έχουν εξαφανιστεί.
Μετέωρος σε μια κατάσταση χωρίς διέξοδο,σκέφθηκε πως θα ήτανε προτιμώτερο να παραμείνει ατάραχος στο απόλυτο κενό, ελπίζωντας σε κάποια βοήθεια.
Κάποια στιγμή τα άκρα του τον πρόδωσαν και οι αντοχές τον εγκατάλειψαν για τα καλά.Αρχισε να κρυώνει εκεί που δεν υπήρχε άκρη,είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω."Αυτο είναι το τέλος ",μονολόγησε απελπισμένα....ειμαι τελειωμένος χωρίς νάχω ακόμα πραγματοποιήσει όλες τις φιλοδοξίες μου..δεν ειναι άδικο γαμώτο?
Καμία απάντηση δεν πήρε στην απελπισία του,μονο ο αντιλαλός του απλώθηκε στην ανυπαρξία του χωροχρόνου.Η σκάλα μίκραινε πιό πολύ ,επιτρέποντας μονο να κρατιέται και ν ακουμπά τα πόδια του.Αρχισε να κλαίει γοερά σαν το παιδί που παρατημένο στο σκοτάδι αναζητά τη μάνα του.Ξαφνικά η σκάλα άρχισε να επεκτείνεται πρός τα κάτω και νεα σκαλοπατια να εμφανίζονται. μέχρι τη βάση της.
Κάτι είχε γίνει αλλά δεν γνώριζε το γιατί και τό πώς.. αλλά τί τον ένοιαζε πιά αφου μπορούσε να κατέβει απο εκεί που είχε αρχίσει το σκαρφάλωμα του,όταν νέος ξεκινουσε για μια καριέρα με προσανατολισμό πρός τα επάνω,προς την κορφή,πατώντας επι πτωμάτων και χωρίς ενδοιασμούς και συναισθήματα .Ομως δεν μπορούσε να κατέβει γιατί δεν είχε την στήριξη εκείνων που ποδοπάτησε στην ανοδό του.
Κάποια στιγμή όμως,το κλάμμα του παιδιού μέσα του,ξεσήκωσε τους αδικημένους που παρά τον πόνο τους,του έδωσαν την ευκαιρία να ξαναδεί με καθαρή την ψυχή τον ίδιο του τον εαυτό,προσθέτωντας ξανά τα σκαλιά που εκείνος "έκοψε" ξοπίσω του ανεβαίνοντας
Marakos
Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-06-2007 | |