Να με λες μοναξιά

Δημιουργός: Δήμητρα

‘Τι γύρευες τόσο ψηλά στον ουρανό κι ανέβαινα χιλιάδες άστρα να σε συναντήσω; Από τους ώμους μου είχαν φύγει τα φτερά.Τα 'καψε ο κύκλος του μεσημεριού.Πονούσε το κορμί μου κι όταν σ' άγγιζα γεννούσε νύχτες.’ Τάκης Σινόπουλος. Δικό σου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B]Να με λες μοναξιά...



Τί είμαστε τελικά;
Δυο κορμιά δοσμένα σε ξένες ζωές...
Δυο ψυχές ξεχασμένες σε σκονισμένα σώματα...
Δυο μοναξιές που έψαχναν η μια την άλλη...
Ανάμεσα σε λόγια όμορφα και σε στιγμές σιωπής
ψάχνω να μας βρω τώρα που ξεμακραίνουμε...
Κρίμα...θα έλεγες.
Δυό φορές κρίμα...θα πω εγώ.
Τί ήμασταν τελικά;
Σε κάτι νυχτερινές περιπλανήσεις μου
σου κρατούσα σφικτά το χέρι...για να νοιώθω την απουσία σου...
Κι εσύ όταν κοιμόσουν αγκάλιαζες τρυφερά το μαξιλάρι...
για να νοιώθεις το κενό μου...
Έτσι τελειώνουν οι μεγάλοι έρωτες λένε.
Χωρίς αντίο.
Γι’αυτό και εμείς δε θα το πούμε ποτέ...
Κι όταν με συναντάς που και που στους δρόμους
που χαράζει η ανάγκη μας,να μη με λες ‘αγάπη μου’...
Να με λες ‘μοναξιά μου’...
Μόνο έτσι νοιώθω το άλλο σου μισό.
Τί θα γίνουμε τελικά;
Δυο μοναξιές που θα ψάχνουν η μια την άλλη στην αιωνιότητα.
Μα να έρχεσαι σαν σου λείπω...
Να παίρνουμε μαζί ανάσες λησμονιάς...και ύστερα να φεύγεις πάλι...[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-06-2007