Ζωή μου

Δημιουργός: Αστεροτρόπιο (Jeny)

Από τότε που γράφτηκε όφειλε να είναι έμμετρο αλλά δε θέλω να κόψω και να ράψω τίποτα ακόμα. Κι ας είναι επανάληψη. Καλημέρα. Όλα καίγονται.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δε σε φοβήθηκα ποτέ ζωή κι ας μου ’στηνες παγίδες
ας μ' έσπρωχνες απρόσμενα στο χείλος του γκρεμού
κι ολόχαρη με πρόσταζες να κόβω το λουλούδι
που αν άφηνα στις ρίζες του δε θα θρηνούσα του χαμού.

Κι αν μου ‘δινες όσα ζητούσε η ψυχή μου, μ' ανήξερη τη λογική,
με παίδευες να τ' απαντήσω περνώντας με από φιδίσιους δρόμους
απ' αναπάντεχα τερτίπια πανικού, δεν κιότευε η αντοχή μου
ατρόμητη ριχνότανε και πέρναγε τις πύλες
εκείνες που ’κρυβες με τόση προσοχή.

Δεν ιστορήθηκα ποτέ βαριόμοιρες ιστορίες κι ας πόναγε πολύ.
Ας μ' έσερνες σε χώματα και λασπωμένους παραδείσους
αλλιώτικου θεού .
Ας έβλεπα ό,τι πιότερο αγαπώ να χάνεται σε μια στιγμή κι αέρινο
να υψώνεται, σαν σύννεφο, να βρέχει πολιτείες
σ' άλλους ουρανούς.

Μια παιδική ψυχή κρατούσα πάντα, τη φρόντιζα την έπαιζα,
της χάριζα παιχνίδια κι όσες φορές με τάραζες την έπαιρνα αγκαλιά.
Μαζί κυλιόμασταν σε κούνιες και χαρές, σε φωτεινά ταξίδια
ώσπου γινόμασταν ήλιου αχτίδες που δε γνωρίζουν μοναξιά.

Ύστερα μου ‘δειχνες την άλλη σου πλευρά και γέμιζα αγάπη,
στιγμές που ο κόσμος άλλαζε σε διάφανη ταινία,
με σκηνοθέτη που ‘ξερε πώς να σ' ελευθερώσει, με τι να σ΄ ανταμώσει
πάνω που νόμιζε κανείς πως τίποτα δεν έχει πλέον αξία.

Μα τώρα τελευταία αιμορραγώ και νιώθω μια ζαλάδα
κι όλα ρευστά είναι γύρω μου κι ας ήταν έτσι πάντα.
Το νήμα που μου χάρισες ζωή μου να σε βρίσκω
μάτωσε τόσο πολύ, τόσο που ίσως κόπηκε
ή εγώ πια δεν το γνωρίζω.

Και τώρα νιώθω να φοβάμαι και δεν ξορκίζεται ετούτο το κακό.
Μ' αφήνει ανισόρροπα να στέκομαι μπροστά στο δρόμο του τρελού.
Κι όλο μου λέει πως «κανείς δεν έζησε ποτέ του
αλύγιστος και δυνατός και όλα ήτανε παιχνίδια του μυαλού».

«Δε ζήτησα ποτέ», του είπα , «μη λυγίσω, κι αδύναμη είμαι από γεννησιμιού
σε κάθε λογής πετάγματα που καταργούν τα σύνορα του νου.
Μα πάντα σηκωνόμουνα και έβρισκα το δρόμο για κείνα π' αγαπώ,
να τα ξαναγαπήσω κι άλλα να βρω πιο μαγικά να πάρω και να δώσω».

Γελάει ο τρελός στα μούτρα μου και με τραβά απ' το χέρι
και το σημείο που αιμορραγεί πιάνει κι ας τον ματώνει.
«Βάλε δυο γάζες κοπελιά το αίμα να σταματήσεις
κι όταν ξυπνήσεις θα γελάς μ' αυτές τις παραισθήσεις».

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-06-2007