Να 'σαι καλά μωρέ ζωή

Δημιουργός: atromitos_is_life, ηλίας

Λίγο μαυρίλα έπεσε σήμερα... Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απ’ τη στιγμή που γεννήθηκα ζω μέσα στον πόνο,
έχω μάθει όλα τα λάθη μου ως το τέλος να πληρώνω.
Πολλοί έχουν περάσει στον λαιμό μου θηλιά,
και μου έχουν χαρίσει της προδοσίας τα φιλιά.
Οι φίλοι όλοι χάνονται στις δύσκολες τις ώρες,
βλέπεις είναι δύσκολες αυτές οι ανηφόρες,
οι ανηφόρες που περνάς στο δρόμο της ελπίδας,
το μόνο που κρατάς, ανάμνηση ηλιαχτίδας.
Δεν ξέρω αν φταίω εγώ που δεν βρίσκω την αγάπη,
ή αν φταίει ο κόσμος που μου γύρισε την πλάτη,
μου γύρισαν την πλάτη όταν μίλησα για αισθήματα,
μόνος πάλι βρέθηκα να πνίγομαι στα κύματα.
Στα κύματα της μοναξιάς, στης προδοσίας τους δρόμους
βρέθηκα να τριγυρνώ με ξεσκέπαστους τους ώμους.
Δεν είχα ποτέ φίλους να ‘ρθούν να τους σκεπάσουν,
να πουν δυο λόγια φιλικά, λίγο να μ’ αγκαλιάσουν.
Αυτή η ζωή μόνο αγκάθια στον δρόμο μου πετάει,
δεν γίνεται, έστω μια φορά, κάποιος να μ’ αγαπάει;

Να ‘σαι καλά μωρέ ζωή που μόνο πόνο με κερνάς,
που έχεις μάθει τις ελπίδες μου στον αέρα να σκορπάς.
Να ‘σαι καλά που μόνο πίκρα μου χαρίζεις,
που όλες τις αγάπες μου σαν γυαλί τις θρυμματίζεις.
Χτύπα κι άλλο ρε ζωή, μη φοβάσαι δεν πεθαίνω,
τα όνειρα που σκότωσες μπορώ και τ’ ανασταίνω.

Μου αρκεί απλά να έχω μια σταγόνα ευτυχίας
και ας είμαι ναυαγός σε πελάγη δυστυχίας.
Είμαι κι εγώ σαν τις σκιές που στους δρόμους τριγυρνούνε,
μόνο μια στάλα αγάπη ελπίζουν κάποτε να βρούνε.
Είμαι κι εγώ μια σκιά και δεν φοβάμαι το σκοτάδι,
το μόνο που φοβάμαι είν’ το άγγιγμα, το χάδι
Μπορεί αν μ’ ακουμπήσεις και να νιώσεις τις πληγές μου,
μόνο μη μου μιλήσεις, ό,τι θέλεις με τα μάτια πες μου.
Είμαι πλέον σκιά και δεν ξέρω από λόγια,
έχουν σταματήσει όλα της ψυχής μου τα ρολόγια.
Το μόνο που καταλαβαίνω είναι το ζεστό σου βλέμμα,
χάρισε μου το για λίγο, μη μου δώσεις κι άλλο ψέμα…
Μπορεί να είμαι πια σκιά, όμως κι εγώ κάποτε ζούσα,
θυμάμαι πως χαμογελούσα
και κρατούσα στην καρδιά μου ένα κομμάτι ουρανό
το ‘χα κρύψει να στο δώσω ένα ωραίο δειλινό.
Δεν το ήξερα πως ήσουν όνειρο καλοκαιρινό
κι από τότε έχω γίνει μια σκιά που τριγυρνώ…
Δεν φταις εσύ,φταίει η ζωή που πάντα με πληγώνει,
που την χαρά μου κυνηγά και την αγάπη μου σκοτώνει.
Μα γιατί μωρέ ζωή να ‘χεις έμενα μόνο άχτι;
ένα κομμάτι ουρανός απόψε έγινε στάχτη…

Να ‘σαι καλά μωρέ ζωή που μόνο πόνο με κερνάς,
που έχεις μάθει τις ελπίδες μου στον αέρα να σκορπάς.
Να ‘σαι καλά που μόνο πίκρα μου χαρίζεις,
που όλες τις αγάπες μου σαν γυαλί τις θρυμματίζεις.
Χτύπα κι άλλο ρε ζωή, μη φοβάσαι δεν πεθαίνω,
τα όνειρα που σκότωσες μπορώ και τ’ ανασταίνω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-06-2007