Μια πένθιμη ιαχή για την Κύπρο

Δημιουργός: poetryf

Αφιερωμένο στην πατρίδα μου που προσμένει ακόμα μιαν Άνοιξη, με την ελπίδα ότι δεν θα αργήσει!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][color=green] Ένα πλατύφυλλο ελιάς το σώμα σου το ζώνει
κάθε πουλί, κάθε ψυχή μέσα σου μαραζώνει
μόνο γι'αυτόν που λησμονά...
Κόρη αλαφροΐσκιωτη της Μεσογείου στέκεις
και με το δάκρυ πλέκεις
Ύμνους στον Έλληνα!

Χλωμό το χρώμα σου'μεινε και λιγοστό το αίμα
μαύρη αρβίλα σε πατά με αγριεμμένο βλέμμα
και με μανία νεκρική.
Μα ο Ήλιος δεν έσβησε ποτές, η Λάβα του-φωτιά σου
Βγήκαν ξανά με λάβαρα στους δρόμους τα παιδιά σου
κι η Λευτεριά διαβαίνει εκεί.

Νησί πολύπαθο εσύ, της έρημου αστάχυ
Πόσους δεν σήκωσες θαρρείς στη στιβαρή σου ράχη;
Μα όλοι τους Ανάξιοι!
Μέσα σου στέναξε ο Θεός και σείστηκε η γη σου
Νεκροί και ζώντες πίσω σου τρέχουν γυμνοί οι γιοι σου
Μη δεν φανεί η Άνοιξη.

[align=right]Αθανασία Γ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-07-2007