Άνθρωποι και τρόμοι

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

καλημέρα στιχόπολη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι κάποιοι άνθρωποι, που ξεφυτρώνουν
πάνω στις ράγες της διαδρομής μου
εντελώς αναπάντεχα.
Δειλές ματιές από αγριολούλουδα
Κανένας δεν τα φρόντισε, κανείς δεν τα θαυμάζει
Κάποιο τραίνο διερχόμενης ήττας
ίσως να τα σαρώσει
στον ίλιγγο απρόσεκτης προσπέλασης
Και θαύμα θα ‘ναι,
αν κάποια επιβαίνουσα όραση
τα φρένα μου απότομα τραβήξει
εγκαίρως να επιβιώσει το συναίσθημα.

Είναι πάλι κάποιοι άλλοι,
που απρόσκλητα εμφανίζονται
στο αρνητικό της σκέψης μου
Πάντα σε πλάνο δεύτερο.
Πότε χωμένοι σε μια εφημερίδα,
πότε περαστικοί από κάποιο δρόμο,
χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη τα χαρακτηριστικά τους,
Άμορφοι κι υπαρκτοί συνάμα
Απρόβλεπτα, κάπου – κάπου
μεταφέρουν την ηχώ των τραυμάτων μου
απ’ τη ζωή μου στη σκέψη μου.

Το πιο φρικτό ειν’ όμως, όταν νοιώθω,
πως κάποιοι αόρατοι επί σκηνής
κραδαίνουν απειλητικά τα όρια μου
Άγνωστοι μα γνωστοί σαν τρόμοι
Με μαεστρία το μέλλον μου χαράσσουν
και ξάγρυπνοι περιπολούν,
την πιο μικρή μου θέληση να καλουπώσουν
στα όρια του εφικτού.

Μια αύρα απειλητική, το νου παγώνει
Τα νώτα μου να στρέψω στο παρόν
δε δύναμαι
Κινούμαι αντίστροφα, διαφεύγω
Με ελιγμούς παράξενους,
και την αδρεναλίνη στο ζενίθ
σπάζω τα φράγματα του εγκλεισμού

Απ’ τα ενάντια στα συμβατά πηδώντας
εξευμενίζω τη φυγή
κι ορθώνω ένα σωτήριο ανάστημα
με της αδυναμίας μου το σθένος

Μα, ήμουνα ποτέ εγώ
κατορθωτής του ανέφικτου;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-07-2007