Για το αγνάντιο του ήλιου

Δημιουργός: oulaloum, Αντώνης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Για το αγνάντιο του ήλιου

Πρέπει να ήταν μεσημέρι η απόβραδο
Πάντως το γαλανό θάμπος
Του ουράνιου θόλου προμήνυε σιγή
Μήτε το τραγούδι των τελευταίων
Πουλιών δεν έσπαζε, όπως πριν, σαν κύμα στις σκιές.
Από κείνες που κρυφακούν σε κάθε υποψία
κατάρρευσης του γαλαξία τους πόθους των
ζώντων πραγμάτων
Μια σκληρή μελωδία στον αέρα
πετιέται απ’ τα νεκρά
λουλούδια, ως τη σιγαλιά των άστρων
Στα θροΐσματα των φύλλων κάποιες μικρές τύψεις
ή ένα αιώνιο «γιατί» εμπαίζουν
τη σιωπηρή γαλήνη μου
Κι αυτό το απρόσμενο κρύο των καλοκαιριών
που δεν σταματώ να συλλογιέμαι!
Τώρα μπορώ να πλαγιάσω νηφάλιος…..
Το καλοκαίρι ευθύνεται για τη λιμοκτονία μου

Στα φώτα του δρόμου αντηχούν οι φόβοι της
νύχτας και μιας νοσταλγικής ζωής.
Οι ανακλάσεις του φεγγαρόφωτος στο τζάμι του
παλιού σπιτιού δεν μ’ άφησαν να νιώσω ποτέ
μόνος.
Ένας απογευματινός περίπατος στον λόφο-ίδια
Πολεμική ιαχή το τρίξιμο των τζιτζικιών- στην
Παλιά εκκλησία, όχι θρησκευτική ευλάβεια…..
Έρωτας για τα παιδικά μου χρόνια

Η φύση ρημάζεται από τους ήχους τροχοφόρων
μόλις λίγα μέτρα παραπέρα
Από κάθε πληγή της αναβλύζουν ηττημένοι
φόβοι, και ό,τι φανατισμένα με συντρέχει
ειν’ η παράφορη ατμόσφαιρα του ηχηρού
αδιεξόδου μου.
Στους βράχους ανθίζουν βρύα
-όχι μακριά-
Κινώ για εκεί, εν μέσω νοθευμένων αποχαιρετισμών
για εκεί, για το αγνάντιο του ήλιου
Και η απεικόνιση της μορφής σου στο
Ηλιοβασίλεμα.

Οι χειρότερες διαδρομές είναι αυτές της αναμονής.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-07-2007