Το πρώτο βήμα του δρόμου Δημιουργός: Νεφελοβάτης Ο δρόμος έγραψε κάποιος είναι κάτω από τα πόδια μας.. Πάντοτε υπήρχε, πάντα θα υπάρχει. Το να κάνουμε το πρώτο βήμα είναι το σημαντικό. Για εκεί που θέλουμε να πάμε.. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Υπάρχουν συνομιλίες που μας γαληνεύουν, που μας ηρεμούν, που μας γεμίζουν. Που μας ταξιδεύουν σε θάλασσες, σε χώρες που δε φανταζόμασταν ποτέ ότι υπάρχουν. Που μας γεμίζουν με ειρήνη, με φως, με ζωή. Έχουν όλες αυτές ένα χαρακτηριστικό. Αυτό της επικοινωνίας, της κατανόησης, της ειλικρινούς διάθεσης να ακούσουμε, να πάρουμε και να δώσουμε. Και επίσης το ότι νοιαζόμαστε για αυτόν που είναι απέναντι, δίπλα μας, μέσα μας, βαθιά και ειλικρινά.
Μα υπάρχει ένας συνομιλητής που όταν τον δούμε μ αυτό τον τρόπο, όταν συνομιλήσουμε μαζί του έτσι, μας φέρνει το πιο όμορφο συναίσθημα. Αυτό της πληρότητας και της γαλήνης της ολοκλήρωσης.. Εκείνος που τον έχουμε μαζί μας μια ζωή, μα δεν τον ακούμε σχεδόν ποτέ. Ναι τον εαυτό μας, τα νιώθω μας και τα θέλω μας τα αληθινά που εκφράζει. Αυτόν που μας μάθανε να τον έχουμε στη γωνία, σαν ένα μικρό και κακομαθημένο παιδάκι και έτσι να τον αντιμετωπίζουμε.
Μια που και τα θέλω του, δε συνάδουν με τα θέλω των σοφών που μας περιτριγυρίζουν. Μια που μας μεγαλώσανε με το αίσθημα του πρέπει, της θυσίας για τις κοινωνίες και για τους άλλους. Α ναι, λένε και κάνα κοίτα την πάρτη σου, μα με την έννοια, του κατανάλωσε, δούλεψε για να έχεις να σου τα παίρνουμε, και μη σκέφτεσαι και πολύ μωρέ, κακό (μας) κάνει.. Και μην τον ακούς τον μέσα σου, κακομαθημένος είναι, δεν ξέρει τι να θέλει, άκου εμάς..
Και έτσι μένουμε οι αιώνιοι έφηβοι, που θένε αυτοί, μια και έτσι είναι πιο εύκολο, για κείνους κι ας νομίζουμε πως είναι και για μας.. Εύκολο μας το κάνανε να ακούγεται. Έλα μωρέ τι να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι, δε βλέπεις τι γίνεται.. Κλέφτες πολιτικοί, καμένα δάση, κλεψιές παντού. Και όλοι να βρουν καμιά ουσία για να χαθούν, καμιά κομπίνα να τα κονομήσουν. Και να δουλεύουν και για κάνα κομμάτι ψωμί για τον κάθε αφεντικάρα. Αυτό δεν μας πολυαρέσει, μα μια που είναι δύσκολο σιγά μην ασχοληθούμε.. Ε, που να κατεβαίνουμε στο δρόμο να τα αλλάξουμε. Άσε που ο κόσμος πεινάει, και μεις έχουμε και μια δουλίτσα, τι ψάχνεις…;
Και αν εκείνος ο ξεχασμένος εαυτός μας μιλήσει και για συναίσθημα..; Ορίστε, τι είναι αυτό θα σου πει η λογική (τους);; Δεν κατίλαβα καλώς… Έλα μωρέ ξαναμωρουδιάζεις τώρα, τι είναι αυτά για φεγγάρια και αστέρια και άσπρα άλογα, για όνειρα και ομορφιά κι ευτυχία, που κάθεσαι και μου λες.. Βρες καμιά/κανένα φραγκάτο να στα χώνει, και αν δεν κάτσει, καμία/κανένα που να είσαι βολικά. Άραξε, και μη λες χαζά. Μα αν δε θέλω να το κάνω, λες.. Ε σιγά, και να μη σου φτάνει, κάνε και καμιά τσάρκα να βρεις και κάνα καλό κομμάτι κρέας, που να σ αρέσει να παρθείς, τι μασάς, εμπειρία είναι..
Καλά είναι όλα αυτά και βολικά φαντάζουν. Μα κάποια στιγμή, μια και ότι και να σου λένε, νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι σου φταίει σ όλα αυτά, αρχίζεις και το κοιτάς βαθύτερα…
Και εκεί έρχεται και η πρώτη, συνειδητοποίηση.. Σαν κοιτάξεις αυτούς που στα λένε, σαν δεις τη ζωή τους.. Σαν δεις το σβησμένο βλέμμα τους, τις αλυσίδες στα ποδάρια τους, την αύρα τους τη γκρίζα, τη μαυρίλα που σκορπούν όταν περνούν.. Και κει βλέπεις την αντίφαση.. Αφού όλα τα εύκολά τους είναι καλά, αυτοί γιατί είναι έτσι…;
Και το βλέπεις παντού, σ όλους τους συμβουλάτορες.. «Δασκάλους», «δημοσιογράφους», «πολιτικούς», «ειδικούς».. Μα και πιο κοντά, γονείς, φίλους, γνωστούς - αγνώστους… Οι τελευταίοι μπορεί να μη φταίνε κάποιες φορές ενσυνείδητα. Τους τα μάθανε οι αποπάνω.. Μα και φταίνε, που τα κράτησαν... Γιατί έτσι τους βόλευε κι αυτούς. Μην κάνουν κάνα βήμα έξω απ το κοπάδι, και τους δαγκώσει κάνα άλλο πρόβατο. Αν και φοβόταν και το βοσκό. Μα και την ελευθερία. Μια κι αυτή προσπάθεια έχει, επιλογές απαιτεί, ευθύνη..
Και κει πέφτει και το πρώτο πέπλο.. Και έρχεται η πρώτη απομυθοποίηση.. Μια και καταλαβαίνεις, ότι αφού αυτοί δεν περνάνε καλά, δεν είναι καλά, δεν ξέρουν καν τι θα πει ευτυχία, τότε ισχύει ολοκάθαρα και το άλλο. Πως όλα αυτά τα ωραία και σοφά που σου φορτώσανε, κάπου χωλαίνουν.. Και δε σημαίνει πως εσύ μια και τους έβλεπες, καθώς σου επιβάλανε να τους βλέπεις, σοφούς και παντογνώστες, είναι έτσι και στα αλήθεια..
Και ακολουθεί η κατανόηση. Πως οι άλλοι δεν έχουν πάντα δίκιο.. Πως όλη αυτή η «κοινωνία» και καλά που ζούμε έχει ένα σκοπό, άλλο από κείνον του ανθρώπου. Άλλον από τον οποίο φτιάχτηκε αρχικά. Μια και φτιάχτηκε για λόγους αλληλοβοήθειας και αλληλοστήριξης. Για να αντιμετωπίσουν ένα εχθρικό περιβάλλον. Για να προστατεύει ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί να πάνε πιο ψηλά. Και αργότερα όσο πιο πολύ αναπτύσσονταν η σκέψη, η φιλοσοφία, η κατανόηση, για να βοηθήσει το άτομο να αναπτυχθεί και να προχωράνε όλοι μαζί για κάπου καλύτερα.
Μα δε βόλευε κάποιους.. Που μια κοινωνία προβάτων θέλουνε και την κάνανε. Να ζούμε για άλλους, όπως εκείνοι θένε, για να είμαστε πειθήνιοι.. Και ευκολοδιαχείριστοι.. Και όχι για μας.. Γιατί τον ευτυχισμένο τον άνθρωπο, να τον ελέγξεις δεν μπορείς. Ούτε κι αυτόν που ξέρει και κάνει αυτό που θέλει..
Και προχωράς στο πρώτο βήμα. Αρχίζεις να ακούς και να συνομιλείς.. Με τον εαυτό και με τα θέλω σου.. Και να καταλαβαίνεις σιγά σιγά, πως αυτό που θες, και εκείνο που νιώθεις είναι και όμορφο, και καλό, και σωστό. Για σένα, αφού το νιώθεις πραγματικά… Και γαληνεύεις, μια και καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνες όχι με αντίπαλο, μα με σύμμαχο. Τον πιο πιστό, τον πιο γενναίο, αυτόν που σ αγαπά.
Αυτόν που είσαι, και όχι αυτόν που σου μάθανε πως πρέπει να είσαι….
Αυτό είναι το πρώτο, το πιο μικρό ίσως μα και το πιο σημαντικό βήμα.. Γιατί έχει πολλά ακόμα, και δύσκολα.. Δουλειά πολύ θέλει για να προχωρήσεις, για να ελευθερωθείς από όλα τα πρέπει που μας βάλανε, από τα θέλω αλλωνών που έχουμε φορτωμένα. Και πράξεις που έκανες, που κάνεις, που θα χρειαστεί να κάνεις. Και δύσκολο είναι..
Είναι σκέψεις που κάνουν πολλοί. Και όλοι στα λόγια μπορεί και να συμφωνούν, όπως και συ κάποτε. Μα το έχεις νιώσει πια στο είναι σου. Πως αυτό το δύσκολο είναι που αξίζει.. Μια και οδηγεί εκεί που θες. Στο να είσαι ένας μέσα σου, και να έχεις την ευθύνη των επιλογών σου, και να μην ανησυχείς για το τίμημα.. Μονάχα που χρειάζεται να ναι δικές σου, και όχι εκατό φωνών αλλωνών, που μιλάνε στη «λογική» σου. Να είσαι εσύ που τις παίρνεις, συνομιλώντας και ακούγοντας τον εαυτό σου. Συμπορευόμενος μαζί του. Κατανοώντας τα γιατί. Αποδεχόμενος και διαχειριζόμενος την κάθε κατάσταση, όσο δύσκολη και να φαίνεται.. Γνωρίζοντας, πως η δυσκολία είναι κάτι το σχετικό, μια και τα εύκολα είναι που γίνονται θηλιές στο λαιμό σε λίγα χρόνια..
Σαν και τότε που διάβαζες στο σχολείο. Δύσκολο μπορεί να ήταν μα τώρα το δύσκολο θα ταν να είχες αφεθεί να κάνεις μια δουλειά που δε σ αρέσει. Μια και όταν χρειάστηκε δεν προσπάθησες… Ή ακόμα χειρότερα γιατί έκανες επιλογές που σου επιβάλανε (με «ήπιο» και σοφό τρόπο, οι γονείς, οι σοφοί οι συγγενείς, οι δάσκαλοι), άσχετες με το θέλω σου.. Που τις αποδέχτηκες γιατί και «λογικές» φαινόταν και δεν ήθελες να τους «στεναχωρήσεις». Και τώρα κάθεσαι κι αναρωτιέσαι τι είναι που σε τρώει κάθε πρωί, σαν πας στο γραφείο..
Και κάνοντας το βήμα, αποδέχεσαι πλέον και την ενηλικίωση. Όχι εκείνη της κακώς εννοούμενης ωριμότητας που θα σε φέρει πιο κοντά στο βάλτο. Μα αυτής που θα σε φέρει σε μια κατάσταση που πατάς στα πόδια σου, που περπατάς για να πας εκεί που θες, και όχι αναζητώντας στηρίγματα και δεκανίκια. Και όχι εκεί που σε πάνε, όσο βολικά και να το βαφτίσεις. Μια και αφού συζητάς ειλικρινά με τον εαυτό σου ξέρεις πολύ καλά που σε παν τα εύκολα που σου μάθανε και κείνα που σου τάζουν...
Τότε πλέον αποδέχεσαι την ευθύνη και τη δυσκολία, μα έχεις και το δικαίωμα… Αυτού που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ελεύθερης, της αληθινής ζωής..
Το δικαίωμα πια, της Επιλογής…
Έχει κι άλλα βήματα, κατανόηση των μέχρι τώρα πράξεων και των ας πούμε επιλογών μπορεί να τα λένε, της προσωπικής μας ιστορίας, αναγνώριση των λαθών που κάναμε, αυτών που έκαναν άλλοι προς εμάς και συνειδητοποίηση του γιατί έγιναν, αποδοχή και αναγνώριση της ως τώρα πορείας, και άλλα που βρίσκει κανείς προχωρώντας..
Μα εκείνα είναι το καθένα μια άλλη ιστορία αυτού του δρόμου..
Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-07-2007 | |