Έρως ο κυνικός

Δημιουργός: ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ

(Ε)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μία ηλιαχτίδα στην πλαγιά του λόφου.
Τον έρωτα μην τον λες έρωτα, να τον λες…. ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ.
Αναζητώντας τα όρια. ΤΡΕΞΕΕΕ!!!

Κι όμως.
Παραμένεις στον λαβύρινθο.
Το χαμόγελο καρφωμένο οπωσδήποτε.
Με ταβανόπροκες!!
Αεικίνητα του έρωτα -τα θέλω-.
αναζητούν σκόπιμα την ματαιότητα.
Σηκώνεις το βλέμμα και ικετεύεις την πανσέληνο.

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ!!!

χαχαχαχα. Τι πλάκα έχει το φεγγάρι. Είναι τέλειο!!!
Κρύβει την παγωμένη μαύρη του μούρη, βάζοντας στην
βιτρίνα την φωτεινή (ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ)
εκμεταλλευόμενο την ανάγκη για αγάπη και ηδονή.
Είναι και γαμώ.
Πολύ το γουστάρω το φεγγάρι.
Κάνει πολλά χρόνια αυτή την δουλειά.
Προσφορά και ζήτηση σου λέει.
Στηρίζεται στην μοναξιά και στην παγκόσμια καυλωμένη
ηλιθιότητα της διαιώνισης του είδους των πιθήκων.

Μίλησε κανείς?
Τι? Δεν συμφωνείς και μ' αγαπάς?
Μα ναι
κι εγώ σ' αγαπώ κι εσύ μ' αγαπάς.
Αγαπιόμαστε και θέλουμε να μπούμε ο ένας στο σώμα του
άλλου αναζητώντας....ένα τσιγάρο.

Γίνομαι κυνικός?
Τι πρέπει να κάνω?
Να χαμογελάω!
Ναι βέβαια, το χαμόγελο καρφωμένο οπωσδήποτε.
Πως? Το χαμόγελο είναι σαν μία ζεστή ηλιαχτίδα
στην πλαγιά του πράσινου λόφου?
Ποιου λόφου? Αα, δεν ξέρεις.

Λοιπόν να σου πω κάτι?
Τώρα τελευταία δεν έχω και πολύ όρεξη για έρωτες.
Και ξέρεις γιατί?
Εμ βέβαια, γιατί να ξέρεις.
Γιατί είναι πολύ εύκολο γλυκιά μου. Πάρα πολύ εύκολο.
Γιατί δεν έχει ανωτερότητα, είναι απλά ανάγκη,
κάτι σαν να σε έχει πιάσει κόψιμο ας πούμε.
Έλα, έλα, ας κοιμηθούμε τώρα,
γιατί κλαις, ναι σ΄ αγαπάω,
ναι για πλάκα τα λέω,
για να γελάσουμε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-07-2007