Θυμαμαι(στους "διασκορπισμένους" συμμαθητές)

Δημιουργός: ivikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σοβατεπιά του Αύγουστου, κι αρμοί από Δευτέρες
θολό μνημούρι φτιάχνανε στο αδιάντροπο το χτες μου
σκιές πορτραίτα στήνανε στων ουρανών τις φτέρες
που τις νυχτιές λικνίζανε παλιοί συμμαθητές μου

Θυμάμαι, που χανόμαστε στων φεγγαριών τα δάση,
τον Άκη που είχε ερωτευτεί, των Δαναών τον λόγο,
τον Φυσικό, που ανέβαινε στην έδρα να εξετάσει,
την Αντιγόνη την ξανθή, την απουσιολόγο.

Το αγνότερο απ’ τα σύννεφα δεν έβγαινε τα βράδια
μη κρύψει τ’ άστρα που έφεγγαν της θύμησης το δρόμο,
κάποια παιδιά που χάθηκαν στης νύχτας τα πηγάδια
σε μιας στροφής το γλίστριμα, σε αγάπης λαιμητόμο.

Καθώς τα κοντοζύγωνα τα ίχνη ενός Σαββάτου
που θερισμένα απλώναμε του έρωτα τα λινάρια
στο γκρέμισμα του ονείρου μου, μια λάμια του θανάτου
μου ’πε οι παλιοί συμμαθητές, χάνονται ανάρια-ανάρια.

Θυμάμαι εκείνες τις χρονιές, που στ’ άδολα τοπία
και στους ουράνιους χορούς, βαράγανε τα ντέφια
Αχ! Της χρονιάς το πέρασμα να ήταν ουτοπία
και πάλι να ξανάσμιγα, με τα χαμένα αδέρφια

7. 8. 07

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-08-2007