Για τον Αντώνη Σαμαράκη

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήπιες αθάνατο νερό στης νιότης το ποτήρι
κι έμενες πάντα έφηβος στο πέρασμα των χρόνων
κρασί γλυκό οι λέξεις σου βγαίναν απ' αγιαστήρι
μας ταξιδεύαν μακριά στη χώρα των μουσώνων

Είχες μια πένα αμόλυντη της αρετής δασκάλα
που 'βγαιναν απ' τα χείλη της όλες οι ευλογίες
κι από την γη στον ουρανό ψηλή κρατούσες σκάλα
για ν' ανεβούν στα σύννεφα όλες οι αμαρτίες

Είχες για ήρωες αυτούς που 'βλεπες κάθε μέρα
που τους λυπότανε βαθιά η παιδική ψυχή σου
και γίνονταν τα λόγια σου μελωδική φλογέρα
τραγούδι συμπονετικό κι ερχόμασταν μαζί σου

Τα λόγια σου μας βύθιζαν στου νου τους λαβυρίνθους
μας έκαναν να νιώθουμε ότι υπάρχει ελπίδα
δεν έλεγες γι' απόκοσμους και μακρινούς μας μύθους
μα κράταγες για το φτωχό του ήλιου την αχτίδα

Πόσες στιγμές μας κράτησες στα απαλά σου χέρια
πόση χαρά μας έδωσαν τ' απλοϊκά σου λόγια
ήσουνα πάντα φύλακας στης νιότης τα νυχτέρια
στων πονεμένων τις καρδιές έκανες δρομολόγια

Τώρα μας λεν πως έφυγες στις αγκαλιές του ʼδη
και μείναν μόνο τα γραπτά τις νύχτες να φωτίζουν
να σκίζουν με την λάμψη τους τ' αχόρταγο σκοτάδι
και σαν εργάτες τίμιοι την ανθρωπιά να χτίζουν...

Μετέωρος ʼγγελος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2004