Κι όμως όλα αλλάζουν

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Κι όμως όλα αλλάζουν</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Κι όμως όλα αλλάζουν</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> «Ειρωνικά επίκαιρο μοιάζει γμτ… 12/12/08» Η φύση μπορεί να ζήσει και χωρίς εμάς και καλύτερα μάλιστα με τον «πολιτισμό» που έχουμε, εμείς μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά κόντρα στη φύση μας, στον εαυτό μας…;</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Σκοτείνιασε για ώρες ο ουρανός. Γκρίζα σύννεφα τον ήλιο έκρυψαν, μα όχι εκείνα που φέρνουν ζωή, μα από κείνα της ζωής που κάηκε, στους βωμούς των σύγχρονων θεών. Εκείνων που μας μάθανε να λατρεύουμε. Του χρήματος ναι, μα και των συνοδών του. Της αδιαφορίας, του ωχαδερφισμού, της ανικανότητας, μα και πάνω από όλα της απαξίωσης.  Και του ευτελισμού. Της ζωής, της ομορφιάς, της χαμένης από καιρό αίσθησης του τι είναι ο άνθρωπος. Του ποιοι είμαστε. Της χαμένης όπως μας μάθανε ψυχής μας. Μια και δεν είμαστε λένε κομμάτι του σύμπαντος, της φύσης, της ζωής του πλανήτη, μα οι άρχοντες αυτού.. Και κάποιοι γινίκανε πιο άρχοντες κι αποφασίσανε πως οι άλλοι είναι δούλοι. Κι ο δούλος δε χρειάζεται να ξέρει και πολλά, μα ούτε και να πιστεύει. Ούτε στον εαυτό του, ούτε επίσης πως αξίζει και πολλά.  <br />
<br />
Και γίνανε οι δημιουργοί, οι από μηχανής τροποποιητές του περιβάλλοντος, και οι αναδημιουργοί του, για να καλύπτει τις ανάγκες μας (τους)… <br />
<br />
Μάλιστα.. Και χωρίς οξυγόνο, νερό, χρώμα, χωρίς ζωή μες τα τσιμέντα και τις ασφάλτους που μας είπανε πως είναι «πόλεις», ποιες ανάγκες μας ικανοποιούνται..; Και αν ικανοποιούνται, γιατί είναι τα πρόσωπα πιο γκρίζα απ τα καμένα; Γιατί ειν τα βλέματα πιο σβησμένα απ τους βάλτους; Γιατί οι ψυχές είναι πιο μαύρες κι απ τον άναστρο ουρανό; Γιατί τα στόματα έχουνε τη γεύση της στάχτης που βρέχει όλη μέρα..;<br />
<br />
Ένα απ αυτά που μας έχουν πολύ καλά ποτίσει και έχει μπει στο πετσί μας είναι κάτι που μπορεί να τα απαντήσει όλα αυτά σ ένα βαθμό.. Η λήθη.. Ποιος απ τη μυρωδιά της σημερινής φωτιάς καταλαβαίνει πως μοιάζει με τη φωτιά π ανάψανε οι Πέρσες στην Αθήνα, οι Έλληνες στις Σάρδεις; Αρχαία ιστορία θα μου πεις..<br />
<br />
Τις φωτιές στην Κωνσταντινούπολη μετά την άλωση; Α κι αυτό παλιό είναι.. Εκείνη της Σμύρνης ίσως; Ή μήπως τις φωτιές της Γκουέρνικα, του Λονδίνου, του Βερολίνου, της Δρέσδης, της Χιροσίμα..; Και αυτές παλιές.. Της Βαγδάτης που είναι πιο σύγχρονες ακόμα; Μακρινή είναι αυτή.. Μα κοντινό το ότι ο άνθρωπος επαναλαμβάνει την ιστορία και τα λάθη του μια κι έχει μάθει να ξεχνά..<br />
<br />
Γι αυτό και δε θυμόμαστε εκείνη της Πάρνηθας πριν δυο μήνες, που έβρεχε τρεις μέρες στάχτη..<br />
<br />
Καλά και την Αμαλία θα μου πεις ποιος τη σκέφτεται;  Βέβαια εδώ τον εαυτό μας ξεχνάμε, κι αδιαφορούμε γι αυτόν και για χρόνια ολόκληρα κάποιες φορές..  <br />
<br />
Μια και τα βλέπουμε, τα θυμόμαστε μια δυο μέρες, φωνάζουμε μια δυο ακόμα, και μετά έλα μωρέ δε βαριέσαι, όλα καλά.. Και μετά σαν τα ξαναδούμε μπροστά μας, α τότε… Καταστροφή.. Καθώς ξεχάσαμε, μια και μάθαμε να φοράμε εκείνα τα μαύρα τα βαμμένα τα γυαλιά της λήθης, της απαξίωση, της παραίτησης… Από μας, απ τη ζωή, απ τα θέλω μας. Και τότε τραβιόμαστε σ όποιο δρόμο μας πάνε.. Και λέμε ε τι να κάνω, αυτή είναι η μοίρα μου, δεν αλλάζει…<br />
<br />
Μα μήπως δε φτιάχνουμε και μεις την ιστορία; Διαλέγοντας τους πρωταγωνιστές, παίρνοντας μέρος στην πλοκή δια της παρουσίας, της συμμετοχής, μα και της απουσίας μας, και προδικάζοντας το τέλος; Για παράδειγμα, δες και τώρα που καίγονται τα πάντα, όπως και το 89.. Φωνές και αλαλάζοντες δημοσιο-γράφοι, αγανακτισμένοι πολίτες, και απαίτηση για αλλαγές.. Και έλα πες μου στις 17, μετά απ αυτές τις περιβόητες εκλογές τι θα χει γίνει… Ποιοι θα ναι πάλι οι «κυβερνώντες», ανεξαρτήτου χρώματος… <br />
<br />
Μαύρο, άσπρο και γκρίζο μας είπαν πως υπάρχει. Αυτό μας δείχνουν παντού, με προτίμηση στο πρώτο.. Είναι έτσι..; Χρειάζεται να είναι; Μπορεί ν αλλάξει;<br />
<br />
Κοίτα γύρω σου..  Το γαλάζιο του ουρανού στη εξοχή, το πώς δένει με εκείνο της θάλασσας. Κοίτα τον ήλιο π ανατέλλει. Κοίτα το πώς χαμογελούν τα αστέρια. Τα σχήματα και τις ζωγραφιές που φτιάχνουν τα σύννεφα στον καμβά του ουρανού. Κοίτα το βλέμμα ενός παιδιού. Δες το χρώμα που σκορπούν δύο άνθρωποι π αγαπιούνται. <br />
<br />
Άκου τη μουσική της φύσης, το ψιθύρισμα των δέντρων,  τα μυστικά που ταξιδεύει ο άνεμος.<br />
<br />
Νιώσε το ότι ανήκουμε εδώ, μα σε ένα άλλο εδώ, που είναι πανέμορφο, που μας αξίζει,  και το μπορούμε..<br />
<br />
Μα για να το κάνεις χρειάζεται να βγάλεις τα μαύρα τα γυαλιά. Εκείνα που καλύπτουν τα μάτια της ψυχής σου. Για να δεις.. Κι όταν δεις ξέρεις. Πως υπάρχει φως, κι ομορφιά κι ουσία. Και εύκολο είναι. Το δύσκολο είναι να επιμένεις να τα φοράς να τα κάνεις ένα με το είναι σου, και όλα μαύρα να τα βάφεις.. Αυτό ναι, θέλει προσπάθεια, επιμονή, κι είναι δύσκολο, όσο εύκολη κι αν φαίνεται η παραίτηση..<br />
<br />
Κι όμως, όλα αλλάζουν, κι όλα γίνονται…  Και πρώτα απ όλα εμείς. Να αλλάξουμε σ αυτό που θέλουμε να γίνουμε στ αλήθεια.. Ξεκινώντας απ το πιο απλό. Μ ένα χαμόγελο που να φτάνει ως τα μάτια. Και μαζί μ αυτό με μια γαλήνη που να φτάνει ως την ψυχή. Μια κι αν αποφασίσει κανείς να γίνει και να πάει εκεί που θέλει, γίνεται ένα, ολόκληρος είναι πια.<br />
<br />
Και αφού το δει, το νιώσει, το καταλάβει πως υπάρχει και γίνεται χρειάζεται και κάτι ακόμα. Να το θελήσει στ αλήθεια… <br />
<br />
Το θες; <br />
<br />
Γιατί όταν θες όλα γίνονται.  Όλα εδώ είναι, μέσα μας, γύρω μας, δίπλα μας, παντού. Ότι κι αν μας λένε. <br />
<br />
Κι η ομορφιά, και τα χρώματα, και τα τραγούδια, κι η χαρά και η αγάπη, κι ο κόσμος που ο καθένας λαχταρά. <br />
<br />
Και η Ευ-τυχία..<br />
<br />
Όλα είναι εδώ. Όλα…<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-08-2007</td><td valign=top></td></table><br />