Επιστολή

Δημιουργός: margatsif, ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Με καμάρωνες μητέρα που μεγάλωνα
που δεν έβριζα, που ΄ μουν παιδί χρυσάφι
που όλο γέλαγα, δεν κάπνιζα, δε μάλωνα
με τον πατέρα που εργαζόμουν στο χωράφι.

Τώρα έφυγα από σένα και χαθήκαμε
η ζωή μες το χωριό με είχε πνίξει
ο ένας τον άλλον στερηθήκαμε
μα δε μπορούσα ν΄ αντέξω τόση πλήξη.

Στην πόλη τώρα βρίζω, πίνω, δε γελώ
μ΄ έχουν πλακώσει της ζωής οι απαιτήσεις
τρέχω απ΄ το χάραμα ως τ΄ άλλο πρωϊνό
τρώω στα όρθια, ανασαίνω εξατμίσεις.

Σπανίως φίλους συναντώ κάτι να πω
άγνωστοι όλοι και κει πέρα που νοικιάζω
γυναίκα για γάμο δεν ταίριασε να βρω
σε δυο μηνάκια τα σαράντα πλησιάζω.

Κι εδώ έχει πλήξη τελικά πολύ μεγάλη
μόνο με χρήματα περνάς κάπως καλά
μα για να βγούνε έχει τόση παραζάλη
και φτάνουν μόνο για Δ.Ε.Η και για ΝΕΡΑ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-08-2007