Kαι όλοι μένουμε εδώ

Δημιουργός: poetryf

Κάποιες φορές μια αλήθεια πονάει λιγότερο από χίλια ψέμματα.... Καλημέρα!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][I][color=purple]Είναι πηκτό το σκοτάδι απόψε
τα σύννεφα ορειβατούν σε μιαν έκσταση μισής αιωνιότητας
και η ψύχρα ανυπότακτα θερίζει τη μνήμη
Μα δεν με ξενίζει διόλου τούτο το σκηνικό
-μάλιστα έστησα γερή την τέντα μου μέσα στην πήκτρα του ερέβους
προσδοκώντας το πέρασμα της ζωής ή και του θανάτου ακόμα
Εκεί όπου όλα ενδύονται έναν αόρατο χιτώνα
Εκεί που μόνον ο Θεός κι οι Ποιητές αντέχουν να διψούν
κι έχουν τα στόματα της μοίρας τους φρεσκοκαμένα
-άσπρα κατάρτια υψώνονται τα φρύδια τους
μισοσβησμένα
σε μιαν άκυρη μορφή σοφίας
κι υψώνουν γύρω μας σαφρακιασμένες θύμησες όπως το πρόσωπο τούτου του κόσμου

Και δεν μιλώ για την αγάπη που ονειρεύεσαι
Ποιος τάχα δεν αγάπησε τα όνειρα του ή ποιος δεν μίλησε γι'αυτά.
Δεν φτάνει μια αλήθεια... Κι αλήθεια συλλογιέμαι
πως αν είχαν κάποια γεύση τα όνειρα μας
γλυκόπικρα θα τα κατάπινε καθείς
γλυκά στις δόξες του
πικρά στο έλεος του
και ίσως κάποιοι αδίστακτα μαχόμενοι επιτήδειοι
πιότερο να τα σφάλιζαν στις μύτες των δοντιών τους

Είναι μικρό το σκηνικό απόψε
ή μάλλον και το βλέμμα μου ορκίστηκε μονάχο πως δεν θέλει πια να χωρά τα μεγάλα θέατρα
κι ούτε το λίκνισμα εκείνο της ασύστολης πόλης
που διαδέχεται εσαεί το δισταγμό της συνύπαρξης
Και όλοι μένουμε εδώ γιατί δεν έχουμε που να πάμε
Όλοι μένουμε εδώ με τρύπιες τις τσέπες
στριφογυρίζοντας μονάχα στη φούχτα μας το τελευταίο νόμισμα μας
αγνοώντας πως είναι η ίδια η ψυχή μας
Μικροί και μάταιοι τζογαδόροι μένουμε εδώ σε μια πρόωρη καταδίκη
και το τολμώ να υποθέσω με μια δόση σιγουριάς
πως δεν είναι οι δυο όψεις του νομίσματος που μας πονάνε
-όχι'
όχι !
αυτές αστράφτουν σαν το βλέμμα μας να πέφτει σε χρυσό
γι'αυτό και μένουμε μικροί και μάταιοι εδώ-
μα είναι που γυάλισε το μάτι της ψυχής μας από φθόνο
πριχού προλάβει η ηχώ να δραπετεύσει από το στόμα
κι έχει το πόρισμα το σώμα μας σφραγίσει -μην πω επισφραγίσει-
"Κορώνα ή γράμματα" λοιπόν... και όποιος ευτυχήσει...!

[align=right]Μα ο μονόλογος της Μούσας ψηλαφίζει ακόμα τους οίκους της ακοής μου
κι ίσως μαζί μου να ακούτε τον αμείλικτο σκοπό:
"Κορώνα φόρεσα γι'ασπίδα στη ψυχή μου
γράμματα πάντρεψα κακό να μη μας φτάνει...
Ρίχνω το νόμισμα και κάνω την ευχή μου
σαν τον διαβάτη στ'ουρανού το συντριβάνι."
[align=left]Αθανασία Γ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-09-2007