Μια ιστορία θλιβερή μ' αληθινή

Δημιουργός: Γιαννης Στιχακης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια ιστορία θλιβερή μ’ αληθινή


Τ' άσπρο σπιτάκι στο μαύρο βράχο
στέκει αγέρωχο μονάχο και καρτερεί
ν'αρθει να μείνει μια ψυχή που τ'ωχει αφήσει
ένα δωμάτιο τελευταίο να του χτίσει
Τ' αμπέλια του τριγύρω μαραμένα
και τ' αγριόχορτα στο κήπο του ανθισμένα
ο κηπουρός του δεν είναι πια εκεί
ποιος θα του κλίσει τη βαθιά του τη πληγή;
Σκάει το κύμα στις γυμνές του τις ρυτίδες
και το αλάτι να του γδέρνει τις σάπιες του σανίδες
η θάλασσα το άφησ’ ορφανό
τον Καπετάνιο του τον έντυσαν γαμπρό μα ξαφνικά
ένα πρωινό παντρεύτηκε το χάρο
κι ας του υποσχέθηκε πως θα του χτίση φάρο
απ' τ' άστρα πιο λαμπρό.

Τ' άσπρο σπιτάκι στο μαύρο βράχο
στέκει αγέρωχο μονάχο και καρτερεί
τη μοναξιά του ο αφέντης του να λυπηθεί
και να γυρίσει
έτσι προσμένει απ' την αυγή και κάθε δύση
έτσι προσμένει η ψυχή του πριν να σβήσει
και το νερό στη σκουριασμένη του τη βρύση
πριν να στερέψει θέλει ν' αντέξει
μα δεν το ξέρει πόσο ακόμα πια μπορεί
και καρτερεί και καρτερεί και καρτερεί
Μια μέρα ο άνεμος ψυχρός του ψιθυρίζει
πως ο αφέντης του σε κείνο πια πως δεν γυρίζει
τον είδε, λέει, σε μιαν άλλη εποχή
να χτίζει σπίτι από μάρμαρο βαρύ
κι από ασβέστη
κι εκεί που ήταν είχε, λέει, τόση ζέστη!


Τ' άσπρο σπιτάκι στο μαύρο βράχο
στέκει αγέρωχο μονάχο και καρτερεί
τώρα πια ξέρει πως κανείς πια δεν θ' αρθεί
να το λυτρώσει και απ'του βράχου τη μαυρίλα
να το σώσει.
Τα δοκάρια του λυγίζει και τη πλάτη του ραγίζει
και με δάκρια πλημμυρίζει την αυλή
τώρα πια ξέρει ο αφέντης του πως δεν θα ξαναρθεί
και μ'ενα βούτηγμα βαθύ το κύμα αγκαλιάζει
τίποτα φαίνεται πως τώρα δεν το νοιάζει
τίποτα φαίνεται πως πια δεν το τρομάζει
και χάνεται στης θάλασσας την άγρια ταραχή
τον μάστορά του με θυσία πάει να βρει
κι έγιν’ ο βράχος ποιητής, διηγητης
μιας ιστορίας θλιβερής , μ’ αληθινής.






© Copyright, Γιαννης Στιχακης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2007