μικρες βαρκουλες

Δημιουργός: Aris4, χωρις το 4

Αν, φευγοντας απο την Ελλαδα, καποιος μου ελεγε πως εκεινη θα ηταν η τελευταια φορα που την εβλεπα, δεν θα εφευγα ποτε!! Ομως , αν η ζωη της ειναι οπως την ονειρευτηκε, κανεις δεν θα ειναι πιο ευτυχισμενος απο εμενα ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οσες φορες κι αν γυρισα για επισκεψη στην Ελλαδα , ποτε δεν εμαθα ,
ποτε δεν ρωτησα γι' αυτην . Την γνωρισα την ανοιξη του χιλια εννιακοσια εβδομηντα ,
οταν ειχε ερθει απο τον Κορυδαλλο στην πολη μου , να επισκευτει τον θειο της ,
που ηταν προπονητης στην ομαδα μου . Δεκαοκτω εγω , δεκαεξι προς τα δεκαεφτα αυτη ,
ανοιξη ηταν , δεν θελαμε και πολυ , κεραυνοβοληθηκαμε , κι ας γνωριζαμε κι οι δυο
πως σ' ενα μηνα εφευγα .
Ισως γι’ αυτο , - εστω κι αν δεν μπορουσαμε να κρατηθουμε παραπανω απο δεκα ποντους
μακρια ο ενας απ' τον αλλον , - δεν ξεστομισαμε το "σ' αγαπω" .
Ηταν και η εποχη , που σε μας τα αγορια ειχανε κανει πλυση εγκεφαλου ,΄
να προσεχουμε μηπως κι εκθεσουμε τα κοριτσια .
Ημασταν οσο διακριτικοι μπορουσαμε ,.
ισως βεβαια να μας ειχαν παρει και γραμμη , αλλα καλη τους ωρα , θειος και θεια ,
ποτε δεν ειπαν τιποτα .
Ομως στο πατρικο πρεπει να 'ταν αλλη ιστορια , γιατι εκει δεν μπορουσα ουτε να της γραψω . Τα γραμματα μου "φροντιδι του ταχυδρομειου" στον Κορυδαλλο. Σας ειπα ,
αλλες εποχες .
Οταν εφτασε η ωρα να φυγω , πηγα στην Αθηνα μια μερα νωριτερα , να την δω ,
χωρις να το ξερει η ιδια .
Περιμενα κοντα στο γυμνασιο που πηγαινε , στα σκαλοπατια μιας εκκλησιας , νομιζω
ηταν ο Αη - Γιωργης . Μετα απο μιση ωρα περιπου την ειδα να περπατα στο απεναντι
πεζοδρομιο με κατευθυνση το σχολειο . Εγω , παλι προσεκτικος για τον προαναφερθεντα
λογο , περιμενα να ερθει ακριβως απεναντι , για να δω μην κοιταζε κανενας της
γειτονιας , και ειχε να δωσει εξηγησεις στο σπιτι το κοριτσι .
Αλλα με πηρε το ματι της οταν ηταν ακομα καμια εικοσαρια μετρα διαγωνια , κι εκανε
κατι που με εκανε να αισθανθω σαν αναλατος λαπας . Χωρις να κοιταξει καν αν περνουσε
αυτοκινητο , το παλιοκοριτσο περασε απεναντι τρεχοντας , ηρθε κατευθειαν πανω μου ,
και με σφιγμενες γροθιες , λιγο με παραπονο , και λιγο επιθετικα μου ειπε :
’’ δεν θα μου μιλουσες ?.. Θα μ' αφηνες να προσπερασω χωρις να μου μιλησεις ? ‘’
Πως ... πως να μην το αγαπουσα αυτο το κοριτσι .
Πως να φτασουν πεντε λεπτα για ενα αντιο που εχει κρατησει μια ζωη ?
Τι να σου κανει μια αγκαλια , ενα φιλι ?
Ποτε δεν φανταστηκα οτι εκεινη η στιγμη θα ηταν η τελευταια που ως τωρα την
εχω δει στη ζωη μου .
Μιλησαμε για τα γραμματα και τις φωτογραφιες που θα στελναμε ,και ειπαμε αντιο .
Ναι , της εστειλα και μου εστειλε , για καιρο , ωσπου καποτε ενα γραμμα μου πηγε αναπαντητο .
Της εστειλα αλλο ενα μετα απο καμποσο καιρο , που κι αυτο δεν πηρε απαντηση ,
και τοτε ο εγωισμος μου ειπε ‘’ φτανει ‘’ .
Ελπιζω η αιτια να ηταν ενα καλο παιδι που το ερωτευτηκε .
Δεν ξερω αν με σκεφτηκε ποτε στη ζωη της , δεν ξερω αν περασα ποτε απ ‘ την
καρδια της σαν υποψια μιας παλιας αγαπης .
Για μενα εκεινη η στιγμη , στα σκαλοπατια της εκκλησιας ριζωσε μεσα μου ,
και την εχω κουβαλησει μαζι μου οπου κι αν εχω παει .
Περιεργο , τριαντα εφτα χρονια , κι οποτε την σκεφτομαι γινομαι παλι δεκαοκτω .
Λεω το φθινοπωρο που θα 'ρθω Ελλαδα , να ψαξω να την βρω .
Δεν θελω να της δωσω προβλημα , οι προθεσεις μου ειναι τιμιες , δεν ντρεπομαι .
Παντα ηθελα να της πω αντιο γνωριζοντας οτι αυτη θα ηταν η τελευταια φορα
που την εβλεπα .
Παντα ηθελα να της πω , πως εκτος απο το κοριτσι που παντρευτηκα ,
και μαζι της εκανα δυο υπεροχα παιδια ,
αλλη γυναικα σαν αυτην δεν εχω αγαπησει στη ζωη μου !!
...............................................................................


Μικρες βαρκουλες δεν περνανε ωκεανο
με τα πανια τους χαιρετανε τα καραβια
που φευγουν μ' ονειρα γεματα τα αμπαρια
χωρις να ξερουν αν θα δουνε γυρισμο .

Εβαλες λαδι για ν' αναψει το καντηλι
εφτιαξες δακρυ για να το 'χεις συντροφια
για μενα το 'χυσες μιας ανοιξης βραδια
μα αλλος το 'σβησε με τ' ασπρο του μαντηλι .

Κι αν με το γραμμα το στερνο σου εσπασα
πως ν' αγναντευεις το Αιγαιο καθε αυγη
νεο κοριτσι , γυναικα και παιδι
βρες τη ζωη σου , ποτε μου δε σου θυμωσα .

Δεν θαρθω τιποτα να δωσω η να παρω
μονο εναν χτυπο αναζητω για την καρδια
ειμαι το ενα απ ‘ τα δυο τα πουλια
που απ' τ' αντιου θανατωθηκαν το σμπαρο .

Φωτογραφια των παιδιων μου να σου δειξω
και των δικων σου εσυ , αν εχεις και αν θελεις
να πω προσεχε , στη ζωη σου να μην τρεχεις
και πριν να φυγω , απλα τα χερια σου να σφιξω .

Γιατι στου νου μου την ομιχλη αραιωνεις
παει καιρος που εχω ν' ακουσω τη φωνη σου
εχω αρχισει να ξεχναω τη μορφη σου
Ελενη διαφανη , που ακομα με ματωνεις ............

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-09-2007