Η μνήμη προχωρά σαν αράχνη

Δημιουργός: Paxatouridis

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

τι ωραία που ξυπνάς με τα φιλιά σου κάποιον

στα όρια της νοσταλγίας
το πέπλο του ονείρου σε ντύνει αγία, ή μάλλον κάτι πιο πρόστυχο από αυτό..

ποιον ξυπνάς τώρα με τα φιλιά σου

στα όρια μιας υπερσυντέλικης προσευχής, βγαίνω ξανά άρρωστος
για να υπερασπιστώ το δικαίωμα του παλιάτσου

να κοιτάει τον κόσμο από απέναντι...

να κάνει ανάλαφρα βήματα

υπό από το βλέμμα ενός ογκώδους ουρανού
υπό την σιωπή όλων των ερωτοχτυπημένων κρανίων
υπό την υστερία που ακολουθεί πάντα
έναν ανούσιο παρελθοντικό αυνανισμό.


Νιώθω μακιγιαρισμένος και αδιανόητος
μπροστά στη σημασία σου πια...

Μια ξεκάθαρη παραβίαση του νομοπλαίσιου της φαντασίας

Μια επιστροφή στον καθρεύτη
και

η σκέψη

πως θα ήθελα να με θάψουν με βροχή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-09-2007