Μια κάργια

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

[.....]στο σκοτεινό του χείλος περπατάει χωρίς νόημα μια αράχνη, (χωρίς νόημα για σένα, μα ίσως όχι για κείνην). Γιάννης Ρίτσος, ''Η αράχνη''

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=black][font=georgia]Θα τακτοποιήσω τις σκιές μου
μέσα σε μια ντουλάπα από μασίφ λογική
έπειτα θα συρθώ σ’ έναν καθρέπτη και με το χνώτο μου θα γράψω
“δραπέτης”

Ο άνεμος αν θα το έβλεπε
κι εσύ, που σου ανήκει ένα “σ’ αγαπώ” ,
θα κλαίγατε φύλλα και σίδερα.
Επίσημα θα μου φέρνατε ένα όνειρο :
Ένα νεράντζι να δαγκάνω με τα μπροστινά μου δόντια.

Ο ήλιος δε θα το δει.
Ούτε μια σερνικοθήλυκη θάλασσα.
Μα στο προαύλιο που σημαίνει διάλειμμα
μια κάργια πετάει γύρωθε - επάνω απ’ το πρωτάκι [...]
Με την ξυριστική μου μηχανή αφηρημένος, ματώνω.



Γυρνώ στο κρεβάτι με τις ροδιές -
Ώρα ειρήνης και τρυφερότητας ..
Το σώμα σου γειτνιάζει της απέναντι άνοιξης
Δεν πειράζει...

Η πόρτα εμπρός, λύει τους μυώνες της
Κι η σκάλα παχουλή – παχουλή μικρή μπουκίτσα με καταπίνει...
Τζιτζίκια δεν υπάρχουν πια για να με μαρτυρήσουν...
Άραγε σα ξυπνήσεις θα με ψάξεις ? [/color][/font]


{Α}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-09-2007